Ongeveer 13 maanden geleden doneerde ik mijn gebreide lapjes aan school, voor de dikke truien dag. Liet elk kindje 1 lapje uitkiezen en beloofde er kussens van te maken. Ooit.
Die effen achterkant erbij breien, dat ging maar niet vooruit. Tussendoor heb ik ook in de gips gelegen, een paar weken met een ontstoken schouder gesukkeld en het gewoon een beetje 'vergeten' ( lees: geen zin om eraan verder te doen). Maar overlaatst viel mijn oog er nog eens op en vloog ik er in. Het enigste wat ik nog moest doen is de kringloopwinkel plunderen voor kleine kussentjes en het aan elkaar naaien. Een werkje van niets en achteraf gezien had ik het veel sneller kunnen doen.
Maar dat alles werd goedgemaakt door de reactie van de kinderen: "WAUW! En ge hebt er maar een dik jaar over gedaan, zo snel seg!" En dit was een oprechte reactie, gegeven door de oudste dochter, die wel een beetje kan breien maar het vooral nog moeizaam en traag vindt gaan.
En ook nog een klein stoefmomentje: afgelopen weekend werd onze jongste dochter 3. Ze is een grote Maya de Bij-fan en was dolgelukkig met deze kader. Deze heb ik niet gemaakt, maar ze kreeg hem cadeau van de zus van mijn man. Ik vind hem zo mooi dat hij zeker eens vermeld mocht worden! Nog eens bedankt schoonzusje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten