Opvoeden: de maaltijd

Opvoeden, het is lang niet zo evident.

Ne mens probeert dingen uit in de hoop dat de kinders er iets van leren. Soms lukt dat. Soms niet. Soms is dat iets simpel. En soms is dat iets vergezocht.

Zo ongeveer anderhalfjaar geleden was ik het toch wel fameus beu dat onze kinderen in de veronderstelling leefden dat:

- eten in 5 seconden klaar is
- eten dat in 6 seconden klaar is, te laat klaar is
- het altijd - ALTIJD - hun lievelingseten is ( wat nogal een prestatie is, omdat ze ook allemaal iets anders als lievelingseten hebben.)
- het NOOIT iets mag zijn wat ze niet graag eten ( ook nogal een prestatie.)
- en dat ik ondertussen nog eens al mijn aandacht verdeelde onder hen ( ik ben geen octopus al lijkt me dat soms verdomd handig om zoveel armen te hebben.)

Ja, zo werkt dat dus niet he.

Ze hebben altijd al graag meegeholpen met het klaarmaken van eten en dus besloot ik het wat verder door te trekken.

Oorspronkelijk was het idee om alleen de oudste wat meer te laten helpen, omdat zij al kon lezen toen en de tafels, maar algauw werd er geprotesteerd door de andere kinderen en doen ze allemaal mee - al slaagt ons L. wel eens wat over - . Hier is ons "eetsysteem":

Elke zaterdag is er een kind verantwoordelijk voor de maaltijd ( per beurtrol, de 1e zaterdag ons R., de 2e zaterdag ons F, de 3e onzen T. en de 4e ons L., bij een 5e zaterdag doen wij het.) Dat wil zeggen dat ze om te beginnen nadenken over wat ze gaan klaarmaken én ervoor moeten zorgen dat ze overeen komen: de regel is dat ze allemaal iets anders moeten klaarmaken die maand. Ze kiezen volledig zelf, we laten ze vrij maar moeten dus overleggen met zijn allen ( en dat gaat verbazend goed. Op de menu dan toch, niet altijd in het algemeen.)

Staan het meeste op de menu: fishsticks met spinaziepuree ( lievelingseten van R.), kip met appelmoes en patatjes ( lievelingseten van T.), zelfgemaakte pizza ( lievelingseten van F., het kind dat geen hesp of ananas lust maar haar lievelingspizza is wel pizza hawaï), croque monsieurs, hamburgers / bicky burgers, videe met frietjes en groentjes, pannenkoeken, wafels, spek met eieren, koude pasta met groentjes, hotdogs, spaghetti bolognaise, macaroni met hesp, ... maar zelfgemaakte lasagne stond ook al eens op de menu . En R. schilde. vorige week zelf ne berg patatten tot fritten ( met maar een beetje hulp van mij)


Dan moeten ze nadenken over alles wat ze nodig hebben: een boodschappenlijstje maken dus. Natuurlijk begeleiden wij hierbij: we laten ze eerst zelf nadenken en doen dan suggesties over wat er nog bij zou kunnen.

Volgende stap: ze moeten mee naar de winkel en zelf zien dat alles in hun karretje ligt ( ook hierbij houden we het in het oog, ik heb ook geen zin om 3x naar de winkel te rijden omdat ze iets vergeten zijn).

Thuis begint dan het koken. Meestal samen met de papa, want die kookt voor zijn plezier, ik kook omdat het moet.

Vaak zorgen ze ook voor een dessert. Soms is dat zelfgemaakte pudding, soms een ijsje of yoghurtje, het kan vanalles zijn.

Tafel dekken is ook voor hun en eten opdienen ook. We geven ze wel geen punten ;-)


Eerlijk is eerlijk, ik dacht dat voor hun de fun er na 2x wel af zou zijn. Maar nee, ze zien er echt naar uit en zijn serieus teleurgesteld als het eens niet doorgaat ( mei en juni zaten bijvoorbeeld zo vol dat het ons echt niet lukte). Soms is het wat moeilijk, met hobby's en uitstapjes. Ik probeer dan, samen met hun, zo snel mogelijk een dag te kiezen waarop het wel gaat. Ze helpen ook allemaal mee naar eigen kunnen. Het is heel logisch dat onze 8-jarige al meer doet en moeilijkere dingen doet als onze 3-jarige. De medewerking van onze 3-jarige bestaat meestal uit iets kiezen, mee naar de winkel gaan, en eens in de potten roeren om dan een deel van de tafel te dekken.

De voordelen: sindsdien zijn ze zich er echt meer van bewust dat eten maken niet iets is wat je in een vingerknip op tafel zet. Maw geen gezaag en geklaag meer over 'ik heb honger en is het eten nog niet gereed' Meer zelfs, ze helpen soms zelfs spontaan mee! Ze leren onderhandelen en proeven eens van dingen die ze niet zo lekker vinden.

Ik merk zelfs dat ze ook op andere momenten meehelpen. Zo had ons F. eens een probleem met haar fiets op school en moesten we te voet naar huis. R. en T. stelden zelf voor om al naar huis te fietsen en aan het eten te beginnen. Goed, de groentjes waren niet fijngesneden en ze hebben geleerd om etiketten te lezen ( want witte bonen is nu eenmaal niet hetzelfde als maïs) maar ik was content dat ze het deden!

Ze eten ook meer fruit en groenten, want ze vinden dat gewoon leuk om het zelf te snijden, in kommetjes te kieperen, op tafel te zetten en snacken maar. En ik vind het leuk dat ik eens geen 5 of 6 appelen op rij moet schillen en in stukjes snijden. Ze zijn ook creatief in het gebruik van keukengerei. Een eiersnijder is ook een kaassnijder ( vind ik niet zo leuk want dat blijft nogal plakken). En met een dunschiller schillen ze ook hun appelen.

Toegegeven, het is nog typische 'kindjeskost'. Ik wil R., de oudste stilaan meer leren een kookboek te gebruiken ( gaat nogal wat worden, want ik gebruik dat zelf amper, ik ben niet zo heel goed in het volgen van recepten) en nieuwe recepten laten uitproberen ( wat ook nog een uitdaging is, want de meeste recepten zijn berekend op 4 personen en niet op 6 personen waarvan R. vaak meer eet als ik)

Mijn verwachting naar de toekomst toe: minstens 1x per week in mijn eigen huis getrakteerd worden op een heerlijke maaltijd zonder dat ik er zelf iets voor moet doen. Of - als ik echt héél hard mag hopen - 4x per week ... dromen mag altijd!