Lampjes en een kaft.

 De lampjes voor de 2 oudsten van het gezin moesten ook nog versierd worden. Minions, offcourse, voor de oudsten. Sinds het scoutskampthema vorig jaar een grote hit hier. Stillekesaan werd iedereen hier fan. De film is echt wel geweldig!

Ik zag een aantal weken geleden in de Aldi kaften liggen. Oa van Frozen. De middelste dochter gaat nu naar het 1e leerjaar, is Frozenfan en had nog een kaft nodig voor zedenleer. Ik kocht ineens een Carskaft voor de zoon, maar ons oudste, die vond haar zin er niet tussen. Dus werd het een roze effen kaft met de belofte er een grote Minion op te maken. Met plezier!

Zoonlief koos natuurlijk voor groot en zwaar werkgerief. De bulldozer herkent ge misschien nog wel van hier, hier en hier. Valt het op dat zijn schep er nu maar raar opstaat? Dat is omdat ik zo ijverig was met plakken dat ik te weinig plaats had voor de bulldozer ( die ik er als laatste opplakte.)

Ik ben er nog steeds niet aan toegekomen om voor de jongste opnieuw te beginnen uitsnijden en bestickeren. Ik weet ook niet of ze het nog wilt, want ze is best tevreden met haar lege lampje.

Het falende varkentje

Het maken van de maaltijden door de kinderen is iets wat goed uitdraaide. Maar zo soms proberen we ook iets dat helemaal niet goed uitdraait.

Tijdens het eten zelf, hebben we ook regels. Want ons R., die heeft de neiging om rechtstaand te eten en als het kan nog met haar handen. Onzen T. is dan weer een echte hangjongere en hangt het liefst op zijne stoel. Zijn mondje staat zelden stil, ook als er eten inzit. Ons F. is diegene die er elke maaltijd wel in slaagt om iets te laten vallen. Bestek, eten, noem maar op. L. had vorig jaar een periode waarin ze haar bord gewoon op de grond gooide als ze genoeg had of als het haar niet zinde. F. en L. zingen en dansen heel graag en dat is heel schattig om te zien. Tot ze dat doen met een boterham met korreltjes in hun handen. Of een vork met eten op. Ze zijn nogal van de brede bewegingen.

De belangrijkste regels in ons huishouden zijn:

-          Eerst mond leegeten voor je praat.

-          Netjes op onze stoel zitten.

-          Zingen en dansen doen we na het eten.

-          Eerst eten en dan drinken ( ingevoerd toen de zoon als 2-jarige de neiging had om steeds zijn drinken bij zijn eten te gieten of andersom en om ervoor te zorgen dat ons F., onze kieskeurigste, kleinste eter, toch iets eet ipv zich vol te drinken).

-          Na het eten vraag je beleefd of je van tafel mag.

-          Eens van tafel is ook gedaan met eten.

De echtgenoot maakt lange dagen, dus doordeweeks ben ik altijd diegene die met de kinderen eet. En bijgevolg dus ook het meeste op hun eetgewoonten moet hameren.

Een aantal maanden geleden gingen ze door een erge periode. Ik was het beu dat ik altijd zo moest mopperen. Ik kwam op Pinterest een tip tegen. Zet een varkentje op tafel. Diegene die zich niet gedraagt, die krijgt het varkentje. En diegene die het varkentje heeft op het einde van de maaltijd, die moet heel de tafel afruimen.

Leek me wel geschikt. Ik stelde het voor aan de kinderen en ze vonden het een leuk idee. De afspraak was dat ik de tafel zou afruimen als niemand het varkentje had.

Tijdens de eerste maaltijd kreeg F. het varkentje. Haar antwoord: ‘oh, ik heb het varkentje, leuk! Kan ik er nog 1 krijgen? Nee? Oke, dan kan ik verder blijven doen zoals ik bezig ben.’ En ze deed verder met het varken uit te hangen.

De tweede maaltijd kreeg R. het varkentje. Haar antwoord: ‘ oh, dan ben ik nu een varken. En kan ik eten zoals een varken. Knor knor knor!’ Heel de maaltijd door at ze zonder bestek onder het maken van varkensgeluiden.

De derde maaltijd hadden ze het helemaal door. Ze maakten er een sport van om iets te vragen aan het kind dat eten in de mond had en als ik niet keek, begonnen ze elkaar uit te dagen. In de hoop dat ik net zag dat de andere het aan het uithangen was.

En dat was het einde van het varkentje. Ik zal wel blijven mopperen.

Lampjes en een bel

 Ons R. had een nieuwe fietsbel nodig. We vonden in de Action een witte 'Ding Dong' bel, ideaal! Ik zocht en vond een schattige - maar niet te schattige - afbeelding die gemakkelijk uit te snijden was als ze maar max 5cm groot is.

Ik zocht in diezelfde winkel ook de witte lampjes op batterijen, met ledlichtjes die van kleur veranderen. Ik vond ze niet, maar in de Kwantum ernaast vond ik 2 roze lampjes en 2 groene, voor maar 1€ het stuk. Dat vond ik ook goed!

Ik heb deze vakantie een serieus tekort aan knutseltijd, dus ik heb alleen maar de 2 jongsten hun lampjes gemaakt. Visjes, natuurlijk, voor ons L. Ze koos zelf de afbeeldingen. Het leek me leuk, lief en onschuldig. Bij het opplakken van de grootste haai had ik lichtjes twijfels. L. zelf in eerste instantie niet, maar toen ik na 5 minuten kwam zien wat al dat gerommel op de kamer toch te betekenen had, was ze toch die stickers er af aan het trekken. Ze vond de visjes helemaal niet zo mooi als het lampje brandde. En ik kon ze geen ongelijk geven, ik vond ze zo zelf redelijk angstaanjagend voor een kind. Ik zou er ook nachtmerries van krijgen. Dus dat ene lampje is terug gewoon roze, en is aan het wachten op nieuwe stickers, maar het komt er maar niet van.

Dochter nr 2 koos - uiteraard - voor het Frozen thema!

Ik vond het nog niet zo makkelijk om de stickers er op te plakken. Een licht glooiend vlak, zonder luchtbellen of verkeerd plakken ... tis mijn ding zo niet. Maar ons F. is wel heel blij met haar lampje!

Opvoeden: de maaltijd

Opvoeden, het is lang niet zo evident.

Ne mens probeert dingen uit in de hoop dat de kinders er iets van leren. Soms lukt dat. Soms niet. Soms is dat iets simpel. En soms is dat iets vergezocht.

Zo ongeveer anderhalfjaar geleden was ik het toch wel fameus beu dat onze kinderen in de veronderstelling leefden dat:

- eten in 5 seconden klaar is
- eten dat in 6 seconden klaar is, te laat klaar is
- het altijd - ALTIJD - hun lievelingseten is ( wat nogal een prestatie is, omdat ze ook allemaal iets anders als lievelingseten hebben.)
- het NOOIT iets mag zijn wat ze niet graag eten ( ook nogal een prestatie.)
- en dat ik ondertussen nog eens al mijn aandacht verdeelde onder hen ( ik ben geen octopus al lijkt me dat soms verdomd handig om zoveel armen te hebben.)

Ja, zo werkt dat dus niet he.

Ze hebben altijd al graag meegeholpen met het klaarmaken van eten en dus besloot ik het wat verder door te trekken.

Oorspronkelijk was het idee om alleen de oudste wat meer te laten helpen, omdat zij al kon lezen toen en de tafels, maar algauw werd er geprotesteerd door de andere kinderen en doen ze allemaal mee - al slaagt ons L. wel eens wat over - . Hier is ons "eetsysteem":

Elke zaterdag is er een kind verantwoordelijk voor de maaltijd ( per beurtrol, de 1e zaterdag ons R., de 2e zaterdag ons F, de 3e onzen T. en de 4e ons L., bij een 5e zaterdag doen wij het.) Dat wil zeggen dat ze om te beginnen nadenken over wat ze gaan klaarmaken én ervoor moeten zorgen dat ze overeen komen: de regel is dat ze allemaal iets anders moeten klaarmaken die maand. Ze kiezen volledig zelf, we laten ze vrij maar moeten dus overleggen met zijn allen ( en dat gaat verbazend goed. Op de menu dan toch, niet altijd in het algemeen.)

Staan het meeste op de menu: fishsticks met spinaziepuree ( lievelingseten van R.), kip met appelmoes en patatjes ( lievelingseten van T.), zelfgemaakte pizza ( lievelingseten van F., het kind dat geen hesp of ananas lust maar haar lievelingspizza is wel pizza hawaï), croque monsieurs, hamburgers / bicky burgers, videe met frietjes en groentjes, pannenkoeken, wafels, spek met eieren, koude pasta met groentjes, hotdogs, spaghetti bolognaise, macaroni met hesp, ... maar zelfgemaakte lasagne stond ook al eens op de menu . En R. schilde. vorige week zelf ne berg patatten tot fritten ( met maar een beetje hulp van mij)


Dan moeten ze nadenken over alles wat ze nodig hebben: een boodschappenlijstje maken dus. Natuurlijk begeleiden wij hierbij: we laten ze eerst zelf nadenken en doen dan suggesties over wat er nog bij zou kunnen.

Volgende stap: ze moeten mee naar de winkel en zelf zien dat alles in hun karretje ligt ( ook hierbij houden we het in het oog, ik heb ook geen zin om 3x naar de winkel te rijden omdat ze iets vergeten zijn).

Thuis begint dan het koken. Meestal samen met de papa, want die kookt voor zijn plezier, ik kook omdat het moet.

Vaak zorgen ze ook voor een dessert. Soms is dat zelfgemaakte pudding, soms een ijsje of yoghurtje, het kan vanalles zijn.

Tafel dekken is ook voor hun en eten opdienen ook. We geven ze wel geen punten ;-)


Eerlijk is eerlijk, ik dacht dat voor hun de fun er na 2x wel af zou zijn. Maar nee, ze zien er echt naar uit en zijn serieus teleurgesteld als het eens niet doorgaat ( mei en juni zaten bijvoorbeeld zo vol dat het ons echt niet lukte). Soms is het wat moeilijk, met hobby's en uitstapjes. Ik probeer dan, samen met hun, zo snel mogelijk een dag te kiezen waarop het wel gaat. Ze helpen ook allemaal mee naar eigen kunnen. Het is heel logisch dat onze 8-jarige al meer doet en moeilijkere dingen doet als onze 3-jarige. De medewerking van onze 3-jarige bestaat meestal uit iets kiezen, mee naar de winkel gaan, en eens in de potten roeren om dan een deel van de tafel te dekken.

De voordelen: sindsdien zijn ze zich er echt meer van bewust dat eten maken niet iets is wat je in een vingerknip op tafel zet. Maw geen gezaag en geklaag meer over 'ik heb honger en is het eten nog niet gereed' Meer zelfs, ze helpen soms zelfs spontaan mee! Ze leren onderhandelen en proeven eens van dingen die ze niet zo lekker vinden.

Ik merk zelfs dat ze ook op andere momenten meehelpen. Zo had ons F. eens een probleem met haar fiets op school en moesten we te voet naar huis. R. en T. stelden zelf voor om al naar huis te fietsen en aan het eten te beginnen. Goed, de groentjes waren niet fijngesneden en ze hebben geleerd om etiketten te lezen ( want witte bonen is nu eenmaal niet hetzelfde als maïs) maar ik was content dat ze het deden!

Ze eten ook meer fruit en groenten, want ze vinden dat gewoon leuk om het zelf te snijden, in kommetjes te kieperen, op tafel te zetten en snacken maar. En ik vind het leuk dat ik eens geen 5 of 6 appelen op rij moet schillen en in stukjes snijden. Ze zijn ook creatief in het gebruik van keukengerei. Een eiersnijder is ook een kaassnijder ( vind ik niet zo leuk want dat blijft nogal plakken). En met een dunschiller schillen ze ook hun appelen.

Toegegeven, het is nog typische 'kindjeskost'. Ik wil R., de oudste stilaan meer leren een kookboek te gebruiken ( gaat nogal wat worden, want ik gebruik dat zelf amper, ik ben niet zo heel goed in het volgen van recepten) en nieuwe recepten laten uitproberen ( wat ook nog een uitdaging is, want de meeste recepten zijn berekend op 4 personen en niet op 6 personen waarvan R. vaak meer eet als ik)

Mijn verwachting naar de toekomst toe: minstens 1x per week in mijn eigen huis getrakteerd worden op een heerlijke maaltijd zonder dat ik er zelf iets voor moet doen. Of - als ik echt héél hard mag hopen - 4x per week ... dromen mag altijd!

Voor mijn snoepje van een dochter.

 5 werd ons F. afgelopen weekend. En voor haar verjaardag werd onder andere haar garderobe weeral eens uitgebreid.

Het stofje kocht ik hier, al in september. Ons F. was erbij toen ik het uit de bus haalde en opendeed. Ze claimde het onmiddellijk en wist ook direct wat het moest worden: een jumpsuit.

Omdat haar sterrenjumpsuit toen nog paste, voelde ik geen haast. Begin april brak ze dan haar elleboog en pas begin juni kon ze haar arm terug goed genoeg bewegen om de jumpsuit aan te doen. Waarbij we merkten dat ze er volledig uitgegroeid was. De kleinste zus draagt hem nu met veel plezier.

Tijd dus voor een nieuwe! Onder het hele jaar door herinnerde ze me er regelmatig aan dat de snoepjesstof voor haar was. En nog steeds voelde ik geen haast, want hoewel zij haar jumpsuit door moest geven aan ons L., kreeg ze zelf de jumpsuit waar ons R. uitgegroeid was. Eind juni knipte ik hem al, maar het naaien kwam er niet van. Tot nu dan, voor haar verjaardag. ( Dit is een bijkomstig cadeautje, haar echte cadeautjes waren de gaatjes in haar oren.)

Ik knipte hem naar dit recept, maar dan zonder zakjes in de broek. Het patroon boven de roze biais is de Elodie van Farbenmix, eronder is het wat meet- en tekenwerk van eigen hand. Goed groot en los ( al trok ze hem voor de foto's ook heel hard naar beneden, in normale speelstand komen de broekspijpen tot vlak onder haar knieën.) zodat ze er volgend jaar nog in kan.

Bij het passen viel me op dat ze eigenlijk heel goed met deze kleur staat. Had ik niet verwacht, maar haar witte haren ( nog steeds een raadsel hoe het komt dat ze zo'n witte haren heeft en blijft hebben, aangezien allebei haar ouders donkerdonkerdonkerbruin zijn van haarkleur), haar bril en haar gebruind kleurtje matchen heel mooi met het stofke. Zo mooi, dat ik instant goesting kreeg om met de rest van de stof nog iets te maken. Als volledige verrassing ( tgo de jumpsuit, die ze op voorhand moest passen), een nieuwe trui. Patroon is de Yorik, hetzelfde principe als de troetelbeertruien, maatje 98/104 en alleen moeten verlengen.

De stof zelf is van Dapper en ademt gezelligheid uit. Een geslaagd verjaardagscadeautje dus!