Naar het zwembad in stijl.

 In het begin van het schooljaar kreeg ik klachten. Van mijn kinderen. Dat hun zwemzakken niet meer zo goed waren. Toegegeven, ik maakte ze al bijna 3 jaar geleden. Ze hebben vele ritjes ( soms 2x per week) naar en van het zwembad overleefd, zowel te voet als met de fiets als met de auto. Er werd met die zwemzakken gesleurd, gezeuld, gesleept, gegooid, getrokken en geduwd. Er werden dingen uitgesleurd en dingen ingestompt maar zelden rustig ingestoken.

De lintjes had ik ondertussen bij de meeste al eens vervangen / terug vastgezet. Die knoopstopper sneuvelde al heel snel. Ik stak er touwtjes in die ze dicht moesten trekken, maar als ze die meezwaaiden als ze van school te voet naar het zwembad gingen, dan vlogen er wel eens zwemspullen uit.

Tijd voor nieuwe dus! Mijn immer dankbare zoon zei vlakaf dat het niet uitmaakte wat ik voor hem maakte, dat hij het toch nooit zou aandoen / gebruiken, hoe mooi het ook was, want dat hij niets meer zelfgemaakt van mij moet hebben. Sjanske voor hem vond ik een goedkope en toch degelijk Minionsrugzak. Die werd wel goedgekeurd en op basis daarvan knipte ik de volgende zwemzak.

Weer ons F. die in de prijzen viel, om de simpele reden dat zij onmiddellijk wist welke stoffencombinatie ze wou en de 2 andere meiden niet.

Ik hanteerde min of meer dezelfde volgorde qua werkwijze als de sportzak die ik een tijd geleden voor R. maakte.

Ik maakte een breed handvat, gemakkelijk voor kleine handjes om grip op te hebben, snijdt niet als ze hem zo draagt ( dat deden de linten van de zwemzakken op den duur wel) en kan gemakkelijk aan een kapstok gehangen worden.

Ik gebruikte veel paspel en aan de schouderbanden kun je zien dat mijn geel op was, elke schouderband heeft 1 blauw en 1 geel paspellintje gekregen. Met volumevlies ertussen, voor de zachtheid op de schouders.

De binnenkant van de rugzak bestaat uit roze gabardine, aan de rits is het de roze vogeltjeskatoen die terugkomt in de voorzak ( te sluiten met velcro), de schouderbanden en het handvat.

Ik had blijkbaar nogal veel van die katoen gekocht, want ik maakte er al een geldenvelopje mee, verschillende rokjes en een zwemzak voor de jongste. En zeker van die blauwe heb ik nog over.

Er moest natuurlijk nog iets op geflockt worden ook. De naam al zeker. Via de vogeltjes kwam ik op het idee om een grote boom erop te flocken. Ik koos deze hartjesboom en een zwierig lettertype. Eerlijk gezegd vind ik het niet 100% geslaagd, maar de blik op mijn dochters gezicht bewees het tegendeel.

Het feit dat de oudste bijna groen zag en direct een verbod oplegde aan F. om die zwemzak te gebruiken vooraleer ik de andere zwemzakken heb gemaakt, zegt eigenlijk ook genoeg.

Dus 1 gedaan, nog 2 te gaan. Zucht. Ik doe het mezelf aan, ik weet het. Ik heb er gewoon even geen zin in, want het is best wel een werkje om zoiets in elkaar te steken!

Opvoeden: geen tv.

Wij zijn op veel vlakken een niet zo tradioneel gezin. We doen niet alles volgens het boekje zeg maar.

1 van de dingen waar we toch het meeste in opvallen, is het feit dat wij er bewust voor kiezen om geen tv in huis te halen. Mijn idee, dat geef ik toe, en ik ben blij dat mijne man akkoord ging met het geen-tv-in-huis toen we 10 jaar geleden gingen samenwonen.

Pas op, ik ben niet anti-tv he. Ik hoef het gewoon niet in huis te hebben. Tegenwoordig heb je gigantisch veel kanalen. Een overload aan hersenloos entertainment, met een simpele druk op de knop. De reden waarom ik het niet wil? Omdat ik zelf heel goed besef dat ik er gevoelig voor ben. Moesten we het in huis hebben, ik zou zelf ook veel meer tv kijken en veel minder gedaan krijgen.

En dat wou / wil ik niet voor mijn kinderen. Ik wil dat mijn kinderen zich leren vervelen. Creatief leren zijn, hun fantasie leren gebruiken. Ik wil dat mijn kinderen bewegen, niet uren hersenloos naar een kastje zitten staren. Dat ze zichzelf leren bezighouden op momenten dat ik het niet kan. Klinkt schoon he. Maar hoe zit het in de praktijk?

Het bewegen gedeelte zich goed bij al onze kinderen. Ook omdat ik zelf er een gewoonte van maak om veel met de fiets / te voet te doen en sporten stimuleer.

De 3 jongsten kunnen zich ook heel goed alleen bezighouden. De oudste heeft daar dan weer net veel moeite mee. Zij zegt zelf dat ze altijd iemand nodig heeft die haar zegt wat ze moet doen. We worden er zelf soms ook zot van, want eigenlijk wil ze gewoon altijd iemand die met haar bezig is. Sinds ze het plezier van lezen heeft ontdekt is het al iets makkelijker geworden, maar het is niet altijd makkelijk voor haar. Of voor ons.

Soms, zo 1x per maand ofzo, is het hier filmpjesavond, compleet met snackjes. Op de laptop want die hebben we wel. We hebben ook geen ander electronisch speelgoed in huis en op onze gsm’s staan geen spelletjes die ze kunnen spelen. Sinds een paar maanden zijn we ook strenger voor onszelf en zetten we de computer pas op na 21u. Omdat we merkten dat we allebei soms meer aandacht hadden voor het schermpje als voor elkaar. 

Kijken ze dan nooit tv? Oh jawel. Op een ander. En wij merken zelfs een omgekeerde beweging op. Er zijn ouders die het superfijn vinden als hun kinderen bij ons komen spelen, omdat ze dan tenminste zeker weten dat hun kinderen ook echt iets doen ipv voor een schermpje te hangen.

Ondertussen is de oudste 8 en houden we het dus al 8 jaar langer vol dan dat er ons voorspeld werd. Want geen tv in huis hebben, dat zorgt soms voor rare blikken. Eerlijk? We wisten op voorhand ook niet hoe het zou evolueren. We zien wel wat komt maar tot hiertoe lukt het ons toch beter als we zelf hadden verwacht.

We hadden ‘schrik’ dat de kinderen gingen buitengesloten worden. Dat valt heel goed mee. Er komen hier toch nog steeds vriendjes spelen. Na een paar weken school konden ze ook alles meezingen van Studio100. F. was hevige fan van MegaMindy en L. van Maya toen ze kleiner waren. Doordat ze ook geen computerspelletjes spelen hadden we ook schrik voor het werken op de computer op school. Die schrik verdween ook al snel. 2 jaar geleden vroeg de toenmalige juf van R. aan mij of R. al lang met Paint werkte thuis, omdat ze het zo goed kon. Ik weet niet wie verbaasder was, ik toen ik het hoorde, of zij toen ze hoorde dat R. dat nog nooit had gedaan. Niks mis dus met hun oog-handcoördinatie!

Nu de Sint weer in het land is, merk ik weer een ander voordeel. Onze kinderen zijn helemaal niet ‘gecommercialiseerd’ of heel vatbaar voor rages ( toegegeven, Frozen en Minions hebben hun weg wel naar hier gevonden, maar dat wil niet zeggen dat ze er persé alles van moeten hebben). Ze worden niet ondergedompeld in reclame voor speelgoed en hebben dus geen ‘hebben hebben hebben’ gevoel – wat precies nogal eens voorkomt, als ik andere ouders hoor babbelen.

Al zijn er natuurlijk ook nadelen. In het 3^e leerjaar leerde R. vorig jaar over tv. Ze moesten verschillende soorten tv-programma’s kennen ( quiz, soap, etc) en daar voorbeelden van geven. Dat was voor haar moeilijk om te onthouden omdat ze zich daar echt geen beeld van kon vormen.

En R. en T. zijn ook lang heel naïef geweest rond tv. Zo zette ik een aantal jaar geleden eens Arïel op, maar moest ik hem na 10 minuten afzetten. Zo rond het punt dat de haai Ariël en Botje achtervolgden. Ons R. kon de spanning niet aan ( en was toen al dik 6 jaar). Hun eerste cinemabezoek was ook spectaculair. R. werd toen uitgenodigd voor een cinemafeestje. Omdat zij totaal geen besef had wat dat was en omdat het Ariël-incident net geweest was, zijn wij een week ervoor naar net dezelfde film gaan zien. Frozen, ik vergeet het nooit meer. In het voorfilmpje met Mickey Mouse werd het doek lekgeprikt en liep er water uit. Zij dacht dat de cinemazaal echt onder water liep. Ze panikeerde gelukkig niet maar het scheelde niet veel. T. heeft toen toch ook heel lang op mijne schoot gezeten en zijn hartje bonkte er nogal vandoor.

F. en L. plukken de vruchten van het jonger zijn, sneller blootgesteld zijn aan films en zijn helemaal niet zo naïef. F. zeker, toen ze een paar maanden terug haar elleboog brak, was het vlak voor de paasvakantie. Ze heeft toen bijna 3 weken niet anders gedaan als ’s middags crashen op de zetel ( en echt crashen, lijkbleek, huilend van de pijn) en ter afleiding heeft ze toen veel naar Frozen en Rapunzel gekeken. Toen vroeg ze ook vaak achter een iPad en hebben we een spelcomputertje van een vriendinnetje mogen lenen, zodat ze toch iets zou kunnen doen. Maar eens haar arm genezen was, minderde de vraag ook wel.

En de kinderen zelf, wat vinden zij ervan? Onzen T, die zegt zelf dat hij dat niet nodig heeft. Is al stijf van 10minuten film kijken en verdwijnt dan naar buiten. De enigste film die ik hem met plezier heb zien uitkijken was de Minions, en dat was in de cinema. Voor de rest heeft hij geen zittend gat. Ons L. kan wel een film uitkijken en zal zeker niet reclameren met een tv in huis maar vraagt er niet achter. Al durft ze dat op een ander wel eens te doen. Ons F. vraagt niet actief achter een tv, maar wel achter een iPad. R. vraagt eigenlijk nergens naar, maar we zijn er ons van bewust dat de kloof tussen haar en haar vriendinnetjes wel groter wordt. Zo zou ze heel graag een eigen kamertje hebben, gezellig ingericht ( daar zijn we aan bezig maar dat gaat nog wel even duren). En als ze naar haar beste vriendinnekes kijkt, die allebei een tv hebben op de kamer én een computer met internet én een iPhone om nog niet te spreken van een tablet, dan is het verschil wel groot.

We zijn er nog niet helemaal uit, maar ik denk dat er binnenkort toch iets tablet-achtig in huis komt voor de oudste. Iets dat helemaal van haar is en waar ze zich eventjes helemaal mee kan bezighouden. We weten het nog niet. Geen tv, want daar voelen we echt geen behoefte aan, nog steeds niet.

Random Snippets #5

Random Snippets van de afgelopen maand:

• Die enkel, die doet af en toe nog pijn. Maar ik ben dinsdag toch heel voorzichtig nog eens een toertje gaan lopen. Met het tempo zat het verrassend goed: 6:52min/km. Ik ben niet de snelste loper, ik weet het. Dit is echt een goed tempo voor mij, zeker als ge bedenkt dat ik al 2 maanden niet meer had gelopen. Na anderhalve km voelde ik het wel trekken aan mijn enkel en ben ik maar gestopt. Ben wel vergeten te stretchen en een beetje stijf nu.
   
•  Maar morgen proberen we het nog eens een keertje en hopelijk iets langer!
• Wat wel lukte - met steunverband en warmwaterkruik achteraf - was de dropping met de collega's. Zelfs die 2 uur dat we verloren liepen in het bos kon de enkel aan. Ik liet het scoutsmeisje in mezelf naar boven komen en vond het geweldig, zoiets is helemaal mijn ding.
• Maar ook ons F. blijkt een echt scoutsmeisje te zijn. Zo teleurgesteld was ze dat ze niet meemocht met mijn dropping, dat ik er zelf eentje in elkaar stak voor haar.
  
  
• We blinddoekten haar en het ventje zette ons af, een paar km's van het huis van mijn schoonouders. Ik gaf haar de - op voorhand uitgeschreven en bekeken via Google Maps - instructies en liet ze haar gang gaan. Maar 1x liepen we 'verloren'. Zo mooi om te zien hoe ze glunderde en ervan genoot! Zonder mopperen wandelde ze de 3.5km.
• De wekker die ik vorige maand kocht, die doet nog steeds dienst. Ik word nu wel wakker van het licht, zet hem af voor hij dat irritant geluid maakt en sta erna op. Ik merk niet veel verschil, maar het is er wel. De kans dat ik terug in slaap val is kleiner. En het is wel aangenamer om wakker te worden van licht dan van een irritant geluidje. 
• Ons R. heeft nog steeds last van haar luchtwegen. In die mate zelfs dat ze binnenkort een longfunctie moet laten doen, want de medicatie doet niet wat hij moet doen en ze wordt alleen maar zieker. De kinderspecialist die we al bezochten stuurde ons door naar het UZA. Maar ik maak me nog niet al teveel zorgen, dat komt allemaal wel in orde.
• De prijzenkast, die hebben we terug ingevoerd. Begin september gooide ik weg wat er nog in zat. We hoopten het nu niet meer nodig te hebben maar het duurde 2 weken voor ik zot werd en alles terug in een wasmand kieperde. Het heeft precies wel minder effect: ondertussen staan er 2 volle wasmanden in onze kamer en ze zijn niet meer zo geneigd om klusjes te doen. 
• Verbouwingsgewijs staan we weeral wat verder. De oude legokamer begint zowaar meer en meer op een badkamer te lijken. Dat ons bad voorlopig efkes in de living staat, dat nemen we erbij. Het levert schoon gezichten op, als er vriendjes komen spelen en we hun wijsmaken dat we graag in bad gaan voor de stoof.
• De werken boven liggen dan weer tijdelijk even stil. Dat heb je wel als doe-het-zelver: je kan niet alles tegelijk doen. Maar we blijven positief: we komen er wel!
• Ook het bloggen is wat stilgevallen. Maar ik heb er wel een heel goed excuus voor. Sinds augustus hebben wij - zijnde het ventje en ik - afgesproken dat hij zijn computer pas opzet na 21u. Wat maakt dat we meer tijd hebben voor elkaar. Meer tijd voor klusjes. Meer tijd voor vanalles en nog wat, maar dus ook minder tijd voor mezelf om te naaien of te cameo'en en ook minder computertijd voor mezelf. Maar ik klaag niet!

Paddestoeltjestrui

 Zoals beloofd: de paddenstoelentrui van ons F. Ze werd precies wel in de watten gelegd de laatste tijd, het is meestal voor haar dat ik iets maakte. Maar ze had een tekort aan warme truien met rits en ik wou mijn stofkesberg wat wegwerken.

Ze koos zelf het paddenstoelenstofje ( dat ik ooit eens tweedehands op de kop tikte). Ik had nog wat double face fleece over van hun sterrentruien. Het paarse matchte exact met paars dat terugkwam in de paddenstoelen en hetzelfde verhaal voor het groen.

Het patroon is de Yorick,  alleen maakte ik deze keer de 110/116. Had niet perse gemoeten, hij is toch wat breed. De korte rits die erin steekt zorgt ervoor dat ze hem makkelijk over haar hoofd kan trekken. Want dat is me wel al opgevallen bij de Yorick, over het hoofd trekken is niet altijd zo evident. ( Ofwel hebben de mijn grote hoofden, dat kan ook.)

Ik had niet genoeg stof meer voor de binnenkap, dus streek ik de naden open en stikte ze vast. Het is niet goed te zien op de kapfoto. Op de foto waar je de trui in zijn geheel ziet liggen zie je de naden in de kap langs binnen. De kleuren zijn ook veel levendiger in het echt dan op de foto.



Voor een verjaardag deed ik ook nog eens aan origami met geld. De jarige in kwestie spaart voor een nieuwe koffiezet. Ze heeft er alvast koffietassen bij gekregen en een geldhartje om te sponsoren!