Scoutsgerief

 Onze scouters hadden Kempekuren afgelopen weekend. Een dagje voor de Kapoenen ( zoon en neefje), een weekendje voor de Kabouters ( dochter).

Op hun mee-te-brengen-lijstje: een gamel en beker ( onder andere he).
Ik besloot hun gerief een beetje te bestickeren ipv hun naam erop te schrijven met alcoholstift. Al heb ik voor de zekerheid ook een naamstickertje van goedgemerkt erop geplakt, want ik weet niet goed hoe de houdbaarheid is van de stickers die ik erop plak.

Bij hun legobrooddozen heb ik gemerkt dat sommige letters al gelost zijn, al ligt dat ook aan het prulwerk van het kind in kwestie. De meisjes hun letters blijven opvallend lang hangen!

Ik koos ervoor om de symbooltjes die ik op hun das heb gestreken te gebruiken. Het neefje had nog geen symbooltje en ook nog geen getekende das ( gelukkig liet hij hem alleen bij ons liggen en was het direct duidelijk dat die niet van ons kon zijn). Wetende dat hij ook verzot is op lego, koos ik in zijn plaats voor een legoblokje. In zijn beker zie je nog iets steken, dat is het geflockte symbooltje dat nu op zijn das pronkt.

Ik dacht dat ik 3 gamellen had gekocht, maar met snel te zijn had ik niet gezien dat ze per 2 verpakt zaten. Ineens had ik er 6. Dus kreeg het andere neefje ook een gepersonaliseerde gamel. Ik koos voor de gamel die prent die het meeste succes heeft tussen zijn stapel t-shirts. De 2 ander personaliseer ik pas als mijn 2 jongsten naar de scouts gaan. En al moet ons F. nog wachten tot september, ze koos toch al voor een snoepje als symbool!

Mr. Wollige Wolkjes verjaarde ook eens.

 De papa des huizes werd er 30 in de Paasvakantie. En 30, dat mag gevierd worden! Hijzelf beloonde zich met een nieuwe fiets.

En ik knutselde met de kinderen een kader. Op voorhand niets afgemeten, het kwam perfect uit. Ik verfde een gele stip in het midden - wat niet helemaal het midden was - en zag dat de 2 jongsten hun handjes er net rond konden.

De kinderen kwamen zelf met het idee om dit te doen en werkten allemaal mee. En ze vonden het nog leuk ook! De bloempot sneed mijn Cameovriendje uit.

Omdat mijne echtgenoot verslingerd is aan McDonalds en er regelmatig gaat eten ( gelukkig vooral onder werkuren, de kinderen eten toch nog iets gezonder), kon een McDonalds grapje niet uitblijven. 2 t-shirten dus voor hem! Zijn naam leent zich er perfect toe om tussen een oud McDonaldslogo te zetten. Al surfend ontdekte ik ook dat McDonalds ooit eens een minimalistische advertentiecampagne had. Ik haalde de frietjes en de hamburger eruit. Dit werd de inspiratie voor het andere t-shirt.

Het liep daar wel een beetje mis, een hoekje van de burger was nog niet goed vastgestreken. Toen ik het terug streek, rimpelde het t-shirt net daar. Natuurlijk zag ik dat pas achteraf, dus er zit een rimpeltje in. Maar ach, zo erg is het niet!

Als kers op de taart zorgde ik nog voor een verrassingsBBQ met familie en vrienden. Zijn verjaardag was zeker geslaagd!

De experimentele jumpsuit.

Dat R., onze oudste dochter, uit haar zwierig vlinderkleedje groeide vorig jaar, kon ze nog met leven. Maar dit jaar bleek er geen enkel vlinderkleedje in haar kast te zitten en dat vond ze toch wat spijtig.

Dit jaar bleek ze ook nog uit haar jumpsuits gegroeid te zijn, en dat vond ze al helemaal maar niks!

Ze vroeg of ik voor haar een jumpsuit wilde maken, naar dit recept. Ik wilde wel, maar wou tegelijkertijd ook een beetje aanpassingen doen. Ik wou er zakjes in, zeker voor de oudste, die graag niest. Met veel rondvliegend snot.

Ik speelde ook met het idee om er mouwtjes aan te maken. Want een jumpsuit zonder mouwtjes is mooi, maar zo vaak heb je niet de kans om hem aan te doen zonder vestje. En geef toe, als ge eerst het vestje moet uitdoen als ge dringend naar het wc moet ...

Ik dacht slim te zijn. Ik had nog wat vlinderstof over. Maar eigenlijk is die redelijk doorzichtig. En niet meerekkend. Dus ging ik voor voering. De voering is dezelfde roze tricot als de broek ( en zag je hier ook al eens). Het bovenste stuk zijn de Elodiemouwtjes van het vlinderkleedje. Wel een beetje versmald. Ik stikte een roze tricot bandje, enkel tussen de vlinderstof. Onder het bandje is gewoon een lap die ik zelf heb afgemeten aan haar borstomtrek. De vlinderstof knipte ik wat breder en langer, want ik wou dat hij lekker los viel.  De voering stikte ik zonder bandje, zodat die wel mooi recht naar beneden valt.

Tegen dat ik dat allemaal in elkaar had gestikt ( en ik heb gepruld en gesukkeld, ik geef het toe), was ik het allemaal wat beu en gooide hem aan de kant. Maar vorige week was het R. haar beurt om te vallen. Geen breuk of gips, oef, maar wel een paar draadjes in haar schouder.

Dan komt een jumpsuit met brede schouders wel van pas! In allerijl stikte ik er een shortje aan en koos terug voor het patroon dat vorige zomer zo'n succes was. Deze keer verbreedde ik het een beetje en verlengde ik het veel, want ik wist niet hoeveel langer haar benen geworden waren. Het is niet veel te lang geworden! De zakjes zijn ook hier weer vlinderstof.

Ik wou vanonder ook terug een rand vlinderstof, maar de dochter vroeg om het niet te doen. Maar ze wou hem zo omgezoomd dat er een band vanvoor was. Ik had geen zin om nog eens in roze tricot een band er aan te zetten dus plooide en speldde zo dat het erop leek. Het kruis overstikte ik 4x, want met al haar turnkunstjes is dat de zwakke plek in mijn zelfgemaakte broeken.

De gehele ervaring? Ik sukkelde en vloekte en zuchtte. De niet echt meewerkende vlinderstof, de heel goed meewerkende tricotstof, het zelf ontdekken van het bovenstuk, het snel willen zijn voor het geheel, ...

Ikzelf ben dus niet helemaal tevreden over het resultaat, al mag de jumpsuit er zijn. Van ver ;-) Maar ze kan er in ravotten, zijzelf vindt hem wel geweldig en ik heb er weeral uit geleerd voor het volgende exemplaar!

Het emotionele kussen.

 Bij het maken van deze kussens had ik niet gedacht dat ik er al zo snel weer eentje zou maken. Maar de dochter was vrij triest over het kapotknippen van haar mooie kleren en vroeg of ik er geen kussentje van kon maken.

Tuurlijk. Direct gebeurd. Ik stak het vrij snel ineen, ergens begin vorige week ( en dus een paar dagen nadat het gebeurd was).

Ik werd er zowaar wat emotioneel van. Gek he. Op de moment zelf, van het vallen naar het besef dat dit niet goed was, naar de dokter en het ziekenhuis gaan, van het verdict gebroken tot we gaan ze NU opereren, tot ver na de narcose en ja, tot zelfs na het ziekenhuisavontuur, bleef ik rustig. En kalm. Terwijl ik naar het ziekenhuis reed had ik al beslist dat panikeren geen goede zet zou zijn en dat ik dat achteraf wel zou doen.

En bij het maken van dit kussen kreeg ik eventjes een klopke. Bij het puzzelen hoe ik er het beste een kussen van kon maken ( niet zo simpel want ze hadden vrij dicht naast de afbeelding geknipt en die moest natuurlijk gerecupereerd worden) viel het nog mee. Maar toen moest ik zelf knippen in de kleren. En dat deed toch raar. Kleren die ik met veel liefde heb gemaakt, dat viel nog mee. Maar de emoties die ik in het ziekenhuis had onderdrukt kwamen toch even naar boven. De paniek in haar ogen. Het non-stop krijsen van de pijn, ondanks pijnstillers ( terwijl ze een paar maanden geleden een wrat liet bevriezen zonder ook maar ene kik te geven). Mijn stoere flinke dochter, die ook bij vriendjes bekend staat als 'harde tante', als een zielig hoopje ellende op het bed ...

Het leek wel een soort verwerkingsproces want toen het kussen alleen nog maar opgevuld was, dacht ik aan de 'goede' dingen. Hoe grappig ze eigenlijk is als ze morfine heeft gekregen. Heel droge humor, die dochter van mij. Hoe ze heel de tijd het licht probeerde te vangen met haar goede hand. Hoe ze toch nog vond dat die lichtblauwe operatieschort goed bij mijn haar paste. Maar dat groene mutsje niet zo. Dat ze eigenlijk heel flink was, ondanks alle pijn. Hoe ze toch probeerde haar plan te trekken. Hoe ze om 21u 's avonds, halfhees, liedjes aan het verzinnen was. Hoe ze de dag erop niet naar huis wou gaan, want dat ze eigenlijk nog tv wou kijken. Ja, ze is een kanjer, die dochter van mij!

Ze had het nog tegoed.

 Ik vertelde al dat de middelste dochter serieus viel vorige week. De t-shirt en trui die ze toen aanhad, werden kapotgeknipt omdat haar arm te opgezwollen was. Toevallig waren het een zelfgemaakte trui en een gepimpte t-shirt.

Om haar af te leiden tijdens het pijnlijke proces van arm te manoeuvreren voor foto's, begonnen we te brainstormen over nieuwe t-shirts. Haar eisen waren heel duidelijk en uitgebreid en zodus presenteer ik:

- een nieuwe Elsa met naam t-shirt, deze keer met korte mouwen en zilverglitterflex.

- Een Olaf, in zwarte glitterflex.

- Een Anna en Elsa, in regenboogflex, op een t-shirt met lange mouwen.

- Een Tinkelbel, op een t-shirt met lange mouwen. Ik beken, eigenlijk moest dit een Anna alleen zijn, maar de flex was helemaal kapotgetrokken. Gek genoeg heb ik dat altijd bij die lichtroze flex ( ook met de Elsa t-shirt voor haar beste vriendinneke), ook al zet ik het mesje al minder diep. Volgende keer probeer ik eens op een tragere snelheid. Maar ik had nu de moed niet meer om er opnieuw aan te beginnen, dus koos ik voor een Tinkelbel met sterrretjes. De uitgesneden sterretjes streek ik op de achterkant van het t-shirt.

Ook al kan ze die met lange mouwen nog niet direct aandoen, toch is ze er heel blij mee! Ze heeft het dan ook dubbel en dik verdiend, na alle doorstane pijn.

Het 30 minuten t-shirt

Afgelopen vrijdagavond.

De oudste dochter heeft een speciale basketbaltraining: disco. Om 16u50 liet een mama weten dat het de bedoeling was dat ze in het fluo / wit kwamen, wat lekker opviel met de blacklights.

Volgende innerlijke discussie vond plaats:

" Heeft ze wel iets in wit of fluo?"
" Ja, die witte joggingachtige broek."
" Hm en wat dan als t-shirt? Gewoon wit is maar wit he. Misschien iets van fluo?"
" Dat hebt ge niet, pakt maar gewoon een wit."
" Ik ben er zeker van dat ik nog een fluo tricot stofke in mijne bak heb liggen, zou ik?"
" Nee, daar is geen tijd voor. Op 30 minuten, onmogelijk!"
" Ja maar ... ."
" Nee!"
" Als ik nu ... ."
" NEE! Doe het niet, ge hebt geen tijd! Geeft ze ne witte t-shirt en dat is even goed."
" Ik ga toch efkes kijken in mijne bak."
" Aaarggh! Pakt nu gewoon die witte t-shirt! Stopt met het uw eigen moeilijk te mak- Och, foert."

Toen legde mijne rationele kant zich neer bij mijne creatieve kant en dook ik in mijne stoffenbak. Ik bleek een lapke gele fluo tricot te hebben, net iets te smal voor een t-shirt. En heel uitrekbare oranje tricot ook. Ondertussen werkte mijn brein op volle kracht. Een basketbalt-shirt, dat is los. Dat heeft geen mouwen. Dat is ... gemakkelijk! De gele lap knipte ik doormidden. Het ene pand knipte ik uit de losse pols een diepere halsuitsnijding. Het andere pand kreeg een beetje een halsuitsnijding ( want recht op recht is ook geen zicht.). Ik knipte 2 oranje banden tot losjesweg onder haar oksel en zette deze tussen de gele lappen. Van een langere reep oranje tricot stikte ik snel een haarrekje. Ik had ongelofelijk genoeg zelfs nog tijd om alles om te zomen ( maar geen tijd om bijpassend garen te zoeken, dat niet.). Ik vind het trouwens ook heel straf dat ik met zo'ne deadline er dan wel in slaag om het goed te doen, zonder afspelden of niks en dat ik soms irritant hard zit te sukkelen met iets even simpel als netjes omzomen met afspelden.

En om 17u25 vertrok ze naar haar vriendinnetje. Met een fluo basketbal t-shirt rijker!

Ook al is de kans klein dat ze dat nog gaat aandoen om te trainen, het t-shirt heeft zijn nut al bewezen!

Want op woensdag 1 april zei mijn middelste dochter 's morgens: " Vandaag is het mopjesdag. Ik kan u foppen en laten verschieten!" 's Middags voegde ze de daad bij het woord door te vallen. Het bot boven haar ellebooggewricht bleek er naast te staan ipv erop *auw*. Een serieuze breuk dus, waar een operatie en 2 pinnen aan te pas kwam. Tegen dan was haar elleboog zo opgezwollen dat het net leek of er een tennisbal in stak. Haar gips is heel dik rond haar elleboog, wat zijn vestimentaire problemen geeft. Een grote zus die recent een paar vesten uit haar kast had gesmeten wegens 'niet mijn stijl' lossen al een deel op overdag. En het basketbalt-shirt is ideaal als nachtkleedje!

Een broek en boordstof

 Ik kreeg overlaatst een zak met kleren. Zeg ik nooit nee tegen. Kleren komen altijd van pas! Hetgene niet past of niet mooi wordt bevonden, dat geef ik zelf ook door.

We haalden er deze broek uit. Ik vond de lintjes vanboven wel mooi. Maatje 110/116, perfect voor onze middelste dochter! Aan het stiksel vanonder kon ik wel zien dat de broek al was verkort. En ja hoor, de broek was een paar cm te kort, maar paste perfect in de taille. Normaal zou ik de broek dan wegleggen tot de jongste er in kon, maar ineens dacht ik aan mijne Pinterest. Aan al die inspiratie die ik daar opdoe en ik was er zeker van dat ik ooit eens iets had gepind met boordstof onder aan de broekspijpen.

Deze broek pimpen ging heel snel! Ik hou wel van dat poffende effect ( zoals je hier en hier kan zien.) Ze is mooier dan ze origineel was. Ik ben er zeker van, deze broek gaat veel gedragen worden!

Ik heb net eens gekeken van wie nu eigenlijk die pin kwam en ik heb mijn inspiratie gehaald bij @Yane!