Ik zei
de vorige blogpost al dat mijne zoon een moeilijk geval is. In het algemeen ( soms), maar dit gaat dus specifiek over zijn kledingkeuze. Ik vermoed dat hij hoogsensitief is en dat zich dat vooral heel fysiek uit. Hij is heel gevoelig voor aanrakingen, en heel kietelachtig. Zo is nagels knippen, en zeker die van de tenen, een heel grote uitdaging.
Dat uit zich ook in kleren: ze moeten los genoeg zijn. Zo weinig mogelijk naadjes. Truien liefst een vest met een kap ( die hij heel vaak opzet. Ook binnen. Deels uit gewoonte, maar ik vermoed dat hij het ook gebruikt om zich af te schermen van de wereld.). Sokken met een draadje in zijn sokken die nooit worden gedragen.
Los daarvan is hij ook gewoon heel kieskeurig. Hij heeft 2 jaar lang geweigerd om een lange broek aan te doen. Tot het afgelopen winter sneeuwde. Nu doet hij amper nog korte broeken aan, zelfs als het boven de 20° is. Hij heeft een heel periode gehad waarin er geen streepjes op t-shirts mochten staan ( maar ze moesten dan wel op een trui staan). Fleece is meestal een groot succes. Hij kan ook nog steeds niet slapen zonder fleece kussen en het liefst nog ingebakerd in een fleece dekentje, ook al zijn het tropische temperaturen buiten. Ge merkt dus, de zoon, dat is een speciaal geval. En dat speciaal geval deed zijn lentefeest afgelopen weekend. En een lentefeest, dat vraagt om nieuwe kleren! Die ik zelf wou maken.
De dochter vorig jaar was
makkelijk, want zij had een heel duidelijk idee daarrond. ( de broek die ik toen trouwens maakte voor de zoon heeft hij erna nog 2x aangehad onder groot protest.) Afgelopen zomer maakte ik,
op zijn vraag, een short die hij niet wou dragen, wegens te donkere achtergrond ( maar dat had hij niet door toen hij de stof koos, alleen toen hij het afgewerkt resultaat zag.)
Toen ik zag hoe 'n groot - en onverwacht - succes de
brombeertrui had, schoot ik in gang. Ik liet hem zelf tekenen wat hij wou, en het kwam neer op iedereen een jeansbroek en een t-shirt in blauw en groen. ( geen hemdje. Hij heeft een hekel aan hemdjes. De kraag, de knoopjes, de naden, ... de horror.) Hij wou groene raglanmouwen, een blauw voor- en achterpand en een grote groene 1 vanvoor erop.
Ik wou geen risico's nemen en sleurde hem mee naar Kapellen voor stof. Terwijl we daar toch waren, koos hij ook stof voor zijn
sterrentrui. Ik maakte eerst de sterrentrui en kort erna knipte ik zijn t-shirt. Zelfde patroon, alleen korte mouwen voor het t-shirt. Geen risico's nemen.
Zo soms mag ik hun kleren nog eens uit de kast pakken ( als ze het vergeten zijn en te lui zijn om terug naar boven te gaan). Dus toen ik een paar weken later zijn sterrentrui nog eens pakte en zijn gezicht zag, begon ik nattigheid te voelen. De volgende excuses kreeg ik te horen op een kwartier tijd ( en dat is een ochtendrushkwartier he):
" Die trui zit niet goed, ik draag liever mijn brombeertrui, die zit beter." ( het is nochtans hetzelfde patroon.)
" Deze trui is niet warm genoeg, de brombeertrui is warmer." ( ja, want double face fleece is kouder dan nicky velours, niet echt geloofwaardig)
" Deze trui is te warm." ( euhm)
" De kap zit niet goed, die is te groot"
" De kap zit niet goed, die is te klein"
" Auw! De punt van die ster heeft me geprikt!" ( compleet met zielig gezicht en ineenkrimpend van de pijn)
Uiteindelijk kwam het eruit: de mouwen zijn te paars, daarom wil hij ze niet aandoen. Ondanks de zelfgekozen stof. Ons F. heeft ze met veel plezier aangeslagen. Maar ondertussen had ik wel al dat t-shirt geknipt. Nog eens wat later zette ik het in elkaar, liet het hem passen, hij keek er goedkeurend naar, we maten af hoe de zoom moest vallen, ik zoomde het om, hij droeg het nog eens voor ik erop flockte, keek naar zichzelf en zei vastberaden:
" Mja, tis mooi. Maar ik ga het toch niet dragen. Ik draag
mijn cookiemonster t-shirt." Ge kunt niet geloven hoeveel spijt dat ik heb dat ik die afgedragen t-shirts toch terug heb bovengehaald. Op die moment kwam er echt bijna stoom uit mijn oren. Want van mij mag hij aandoen wat hij wil, echt waar ( ik heb zelf kindertrauma's opgelopen bij mijn eerste communie. Denk aan een wit kleedje dat al generaties in de familie is en ik die een grote smospot ben -
tegenwoordige tijd, sommige dingen veranderen nooit -. Ik mocht amper eten -
en lustte het meestal ook niet want ik was héél kieskeurig - want o wee als ik morste! Daarom mijn voornemen: het is hun feest, ze doen aan wat zij willen en we eten wat zij willen). Maar laat mij dan niet eerst al die moeite doen om het dan toch finaal af te keuren. En komt achteraf niet klagen dat ik veel minder voor hem maak dan voor de meisjes. *zucht*
Maar ik zie hem graag. En daarom schitterde hij afgelopen zaterdag in zijn cookie-monster t-shirt.
En het t-shirt? Een zoon met een voorkeur voor losse kleren, zorgt ervoor dat de grote zus er als de kippen bij was om het t-shirt aan te slagen. Ik heb er een hertje op geflockt. Hij doet het toch niet meer aan, dan kunnen zijn zussen er maar beter plezier van hebben.
De kinderen hadden nood aan nieuwe fietshelmen. In de Decathlon vonden we wat we zochten. De gewone, basic modelletjes. Eerst had ik het niet door, maar ze kozen hun helm in exact dezelfde kleur als hun rugzak.
De zoon wou er niets op, maar omdat je deze fietshelmen wel meer ziet, gaf hij uiteindelijk toestemming om zijn naam er op te plakken. De dochters die zagen het volledig zitten om er een afbeelding bij op te hebben. Ze kozen zelf en ze kozen goed.
