Snail Mail

Zelf doe ik niet aan snail mail. Maar mijn ruilmaatje wel. Ze moest er een tijdje op wachten, op mijn pakje. Zie je dat slakje linksonder op de foto? Die wou er perse inkruipen, en zoals je weet, zijn slakjes een beetje traag.

Het kaartje hebben de kinderen en ik zelf ontworpen. De kinderen hebben knoopjes uitgezocht en bevolen, ik heb getekend. Amateuristisch getekend, ik geef het toe.

Ik stak er ook nog een zacht stofje bij in haar lievelingskleuren en een voila-achtig stofje met bloemen. Perfect voor haar creatieve brein. En nog steeds blijf ik me afvragen, was het wel genoeg? Had ik niet meer mijn best moeten doen? Er zijn hier blogsters die er telkens weer in slagen om me paf te doen staan met al hun creativiteit aangaande pakjes. Ik moet nog veel leren lijkt me.

Slaapmutsjes

Een aantal weken geleden organiseerden wij ( zijnde de oudervereniging van onze koters hun scholeke) een voorleesavond voor kleuters. Op een vrijdagavond in januari mochten de kleuters in hun pyama naar school komen om voorgelezen te worden door vrijwilligers. Topactiviteit voor kleuters en heel makkelijk voor mij, aangezien ik in elke kleuterklas een kind heb zitten ( voor u denkt dat ik een wandele laad- en loszone ben, eerste kleuterklas en peuterklas zitten samen, het is een kleinschalig schooltje). Om de avond compleet te maken naaide ik, samen met een paar andere bereidwillige mama's, slaapmutsen. 40 maakten we er. En ze werden goed bevonden!

Last but not least ...

... onze brandweerman!

Een rode jawel, want hij vond dat het bij zijn helm moest passen en die was ook rood ( opgroeien met 3 zussen, het heeft zijn gevolgen voor zijn modegevoel).

Ik gebruikte gabardine voor een speelbestendig pak. Voor de fluostrepen mishandelde ik mijn eigen fluovest. Ik knipte 1 fluoriserende streep eraf, knipte ze in de breedte nog eens in 2 en had zo genoeg voor zijn outfit. Knipte nog eens een fluogele strook van mijn vestje ( en ga er tegen volgende winter echt aan moeten denken om een nieuw te kopen of ik ga er nog belachelijker uitzien) en naaide de ene strook op de andere. Mooi van ver, maar ver van mooi als ge dichterbij komt. Recht stikken wilt me nog lukken, maar recht knippen, dat gaat niet. Veel kapjes erin en natuurlijk had ik geen naadwaarde gerekend. Maar kom, het is een verkleedpak, zo nauw moet dat niet zijn.

Voor het hemdje gebruikte ik een patroon uit de Knippie van dec '12. Stikte eerst de fluostrepen op de voorpanden en op de mouwen. Ik liet de knoopsgaten weg, knipte gewoon een extra cm aan de voorpanden en zette er een rits in. Past perfect.

Voor de broek gebruikte ik dit patroon, maar versmalde en verlengde het. Op gevoel, wat ongelofelijk goed uitkwam, want het past zo perfect rond dat poepeke dat hij zelfs geen elastiek nodig heeft. Ook hier eerst de strepen op de broekspijp gestikt vooraleer de broek in elkaar werd gestoken.

En zo vertrokken ze hier alledrie naar school. Alledrie ja. Want waar ons uiltje gisterenmorgen nog opstond met hoge koorts en haar belangrijkste feest dreigde te mislopen, vanmorgen stond ze even levendig op als anders. Ik verdenk haar ervan om haar ziek zijn even op pauze te hebben gezet ;-)


Voor diegene trouwens die denken dat ik 1 of andere supermama ben om die kostuums te maken in combinatie met gezin, huishouden, werk en andere activiteiten ... het helpt om een goede voorbereiding te hebben. De oudste had haar kostuum al gekozen in november. De zoon in december. De stofjes voor die 2 had ik dan ook al in december in huis. Ik ben half januari begonnen aan het uilenpak en had ondertussen in mijn hoofd al meermalen alle stappen doorlopen. Op woensdagmiddagen en in het weekend, tijdens de dutjes van de jongste, werden de 3 ander met schaar, lijm en papier aan tafel gezet. Ik zette me er gezellig bij met mijn stofschaar, uit te knippen pluimpjes / stof en mijn speldjes om alles al aan elkaar te spelden. Ondanks dat ik bij elk pak een naald heb gebroken, heb ik veel geluk gehad dat ik geen enkele keer heb misgeknipt of losgetornd. Ik ben pas maandagavond aan het pak van de zoon begonnen en zou veel stress hebben gehad ... als mijn heel-de-dag-wakker peutertje nog thuis was geweest. Wat ook hielp is dat de jongste deze week de griep heeft gehad en veel heeft geslapen overdag. Heel veel. Dus woensdag was ik klaar met alles. En oh ja, er werd hier dan wel opgeruimd, grondig kuisen heb ik bewust uitgesteld tot alles af was. Dus nee, ik ben verre van een supermama. Maar wel een mama die zo zot is om carnavalskleren maken eventjes belangrijker vond, gewoon om die glunderende snoetjes te zien.

All about the mask ( pinterest #6)

Oorspronkelijk wou ze Mega Mindy worden. Voor het masker. Ik wou iets anders. Iets origineler. En nodigde haar uit voor een gezamenlijke Pinterestzoektocht. Een wijze les geleerd. Klik nooit zomaar op linkjes als je niet weet wat erin staat en uw verkleedgekke 5jarige zit ernaast. Want dan kunt ge het deksel wel eens op uwe neus krijgen.

Een uil dus. Het moest en zou een paarse zijn. Week er geen cm vanaf. En stiekem ben ik daar best wel trots op, op mijn vastberaden dochter die perse origineel uit de hoek wou komen. Want nog niet zolang geleden zou ze net hetzelfde als de vriendinnekes gekozen hebben, om er toch maar bij te horen. Tis eens wat anders dan die eeuwige prinsessenkleren!

In de oorspronkelijke uitleg was het een uilentrui. Ik wou haar er een broek onder laten aandoen, maar dat wou ze niet. Sinds kort weigert ze broeken aan te doen. En een rokje eronder vond ik zelf niet zo mooi. Dus besliste ik er last minute een kleedje van te maken.

En bedacht pas toen het geknipt was dat dat ook wilde zeggen dat er meer pluimpjes geknipt en opgenaaid moesten worden. En dus knipte ik. En knipte ik nog wat. En nog wat meer. En naaide ik. En naaide nog wat. En nog wat meer. Ik had op voorhand, toen het nog een trui ging zijn, alle fleece en vilt al gekocht in Kapellen. Kwam miniem toe met mijn vilt. Maar echt miniem. Vanboven had het best 2 pluimpjes meer mogen zijn om het mooi op te vullen, maar dat vond ik nu toch niet de moeite om voor naar daar te rijden.

Het kleedje is, net zoals dat van haar zusje, de hoodie uit stof voor durf het zelvers, verlengd naar een A-lijntje. Ik bekleedde enkel het voorpand met pluimpjes. Rij na rij vastgenaaid, vanonder te beginnen. Aan de mouwen naaide ik ook een rij pluimpjes. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, is dat het nogal 'zwaar' wordt met al die vilt. En de rek gaat er ook uit ( want ik vergat een lichte zigzagsteek te gebruiken bij het vastnaaien van de vilt). Eigenlijk is het het makkelijkste dat ik meehelp om het aan te doen. Ik heb het vermoeden dat het kleedje dan ook niet al te vaak gaat aangedaan worden. Zelfstandigheid is heel belangrijk voor haar.

Het masker heeft ze zelf mee mogen maken. Wat een vertrouwen dat mijn kleuter in mij heeft, want ik mocht de ogen lichtjes overtrekken op het masker terwijl ze ze ophad. Ze koos zelf de kleine bloemetjes uit die erop genaaid zijn.

En tot hiertoe ... vliegt ze bijna door het huis, puur van contentement. En oh ja, omdat ze had gezien dat ik er toch best wel mijn werk mee had gehad, zei ze dat ze het volgend jaar wel terug ging aandoen. Misschien. Als ze niks mooier had gevonden. Ik ben benieuwd ...

Geruild!

Zij voelde sinds afgelopen zomer ook naaikriebels. Dus toen ik deze blogpost las en daar een knalroze naaimachine zag, twijfelde ik geen moment. En geluk dat ik had, want ik was de eerste!

Sinds eergisteren staat hij hier te blinken op de keukentafel. De 3 grote kinderen zijn er verzot op. Alledrie hebben ze hetzelfde projectje uitgekozen om zelf te maken: een zwemzak. Met 2 kinderen in huis die 2x per week zwemles volgen, geen overbodige luxe. Er werd al geknipt en geoefend op restjes stof. Het dingetje naait redelijk goed, al is en blijft het natuurlijk een kindernaaimachientje. Ik ga er waarschijnlijk nog eens overgaan met mijn naaimachine, gewoon voor de zekerheid. Kwestie dat ze hun zwemgerief niet verliezen onderweg naar het zwembad.

En ondertussen ben ik me het hoofd aan het breken over het perfecte ruilcadeautje ...