Overzicht 2015

Net zoals vorig jaar krijgt u ook dit jaar een overzicht van mijne top 10 meest gelezen berichten voorgeschoteld.

Vorig jaar blogde ik 41x, dit jaar maar liefst 60x! Daar zit mijne cameo zeker en vast voor iets tussen. Toch is het niet mijn recordjaar, in 2012 schreef ik 67 berichtjes. De afgelopen maanden slabakte het bloggen wat, de reden kan u hier lezen. Al heb ik een paar dingen nog niet geblogd, maar daar heb ik dit jaar geen tijd meer voor.

Mijne top 10 wordt geopend door maar liefst 2 berichten. U las even graag over de experimentele jumpsuit ( ik denk niet dat ik hem van de zomer nog bovenhaal, ik ben er toch niet echt tevreden over.) als over mijn kieskeurige zoon die kledingsgewijs echt wel het bloed vanonder mijn nagels heeft gehaald dit jaar.

9) De 9e plaats is ook een gedeelde plaats. Het bericht over de zoon met zijn verwijten en de t-shirt die ik daaropvolgend maakte, tesamen met hun gepimpte speelgoedbakken, werd evenveel gelezen als de lekkere warme trui die ik overlaatst voor ons F. maakte.

8) De cadeautjes die ik maakte voor oudjaar 2014 staan op de 8e plaats.

7) De broek die ik verlengde door er boordstof vanonder aan te zetten. Zoiets simpel maar soms moeten we het niet moeilijker maken.

6) De Elsa en Anna capes zijn ook graag gelezen. Ook nog steeds graag gedragen. Vooral toen F. haar elleboog brak, kwam die cape zooo goed van pas!

5) De resem t-shirts die ik versierde voor het jarige neefje staat hoog in de lijst. Ik heb onder het jaar regelmatig gezien dat hij zo een t-shirt aanhad dus het was wel een succes!

4) Haalde net niet de top 3: de versierde magneetborden. Zo'n handig gerief, ik ben er nog steeds heel content van. Als je bij ons binnenkomt zie je er recht op ( toch als je je niet laat afleiden door de jassen, schoenen en andere prul die er met momenten ook rondslingert) en ik krijg er nog vaak complimentjes over.

Mijne top 3 begint met het bericht over het schilderij dat ik maakte met de cameo. Hangt nog steeds boven haar bed.

2) Het vlinderkleedje dat ik maakte voor de oudste. Nog steeds een groot succes. Ze droeg hem een paar dagen geleden nog met het kerstfeest.

En met dubbel zoveel bezoekers dan de 2e plaats staat op nummer 1 ... De troetelbeertruien die ik voor carnaval maakte voor mijn kinderen. Nog steeds ongelofelijk graag gedragen. Enkel ons F. haar trui past niet meer zo goed. Voor komend carnaval staat er ook weer wat origineels op het programma maar niet voor elk kind. Als het me lukt toch, ons F. heeft me wel weer voor een uitdaging gesteld.

Random Snippets #6

• Was ik hier nog aan het stoefen over mijn kinderen die niet vragen achter een TV. Nu denk ik dat ze stiekem mijn blog lezen. 3x raden wat het meest gevraagde item was op de Sintlijstjes. Meer zelfs. Ons F. kwam overlaatst naar mij, gibberend tot en met. “ Ik heb mijn Sintlijstje al gemaakt voor volgend jaar. Ik ga zoooooveel schermpjes krijgen!” en ze gaf me een lijstje waarop stond ‘teblet, gsm, tv of aifoon.’ Het lijkt me dat dit het laatste jaar is waarin ze gelooft.
• Ik vertelde ook dat we voor de oudste misschien toch aan het overwegen waren om iets elektronisch aan te kopen. Dat hebben we niet gedaan, maar we hebben wel een oplossing gevonden waar iedereen tevreden mee is. Haar beste vriendin is 2 jaar ouder en heeft haar eigen GSM. Ze heeft ook muco en ligt dus wel eens in het ziekenhuis. Ons R. vroeg of ze haar een berichtje mocht sturen toen het vriendinnetje gehospitaliseerd was. Van het 1 kwam het ander en nu heb ik Whatsapp geïnstalleerd op mijn Iphone. Zo kunnen ze met 2 babbelen, ook na de schooluren. En gelooft mij, dat doen ze!
• Maar al dan niet TV op de kamer, ik las ook op een facebookgroepje dat het een hot item is. Ouders die hun kinderen een eigen TV op de kamer geven op hun 2, vanuit de overtuiging dat het beter is om iets niet te veel te verbieden, dat ze er minder in geïnteresseerd gaan zijn. Ouders die het doen, zodat hun kinderen zich veilig leren voelen op hun kamer. Ouders die het een compleet idioot idee vinden, dat ze beter een tablet kunnen geven want dat ze daar meer op kunnen. Ik voelde me opgelucht en niet zo wereldvreemd toen er toch nog ouders waren die ervoor durfden uitkomen dat ze dat geen optie vinden. Los van het feit dat we geen TV hebben, ben ik toch wel heel hard voor “geen schermpkes op de kamer’. Maar ik ben daar misschien wel ouderwets in.
• Dit jaar gingen we ook naar de Sinterklaasshow. De zoon vond het maar niks, de jongste vond het soms leuk soms niet en ons F. die leefde zich volledig uit. Ocharme onze T., toen we thuiskwamen, liet hij zich uit de auto vallen, rolde zich op het terras op in een bolleke en kromp ineen van de hoofdpijn. Teveel lawaai en drukte voor hem. Doen we dus niet meer, maar toch nog eens heel hard bedankt voor de gewonnen tickets Frullemieke!
• Weten we wat R. mankeert. Astma, dan toch. Met medicatie en noodpuffer onder controle te houden. Niet zo heel leuk maar ze moet er niets voor opgeven. Ze heeft ook het syndroom van Sever. Klinkt erger dan het is, het is een aandoening die kinderen tussen 7-13j treft. Kinderen die te snel groeien en heel actief zijn. Zij heeft vaak hielpijn, doordat de pees in haar hiel bijna continu ontstoken is. Dat heeft wel effect op haar leven, want buiten wat gelkussentjes in haar schoenen ( die ze verschrikkelijk vindt) en pijnstilling is de enigste andere oplossing: rusten. Niet simpel voor een actief kind!
• Liep ik tot begin deze week 1x per week. Niet veel, maar ik had het toch terug opgebouwd naar een 4-tal km aan een goed tempo. En ik zit nu weer met de schouderblessure waar ik in maart last van had. Ondanks mijn rustig opbouwen. Grmbl. Ik kan samen met R. rusten, dik tegen onze zin.
• Gingen er vele brainstormsessies aan te pas, maar vonden we dan uiteindelijk toch een idee voor de kerstkaartfoto’s waar ook onze kieskeurige zoon zich in kon schikken. Ik hou mijn hart al vast voor volgend jaar.
• Bij de zoon is ook de fase van de vettige klap aangebroken. Ik vind dat nog veel te vroeg! En ook moeilijk om daarop te reageren: wij leggen hem nu uit dat er woorden en liedjes zijn die niet zo heel netjes zijn en dat hij die niet mag gebruiken in het bijzijn van jongere kindjes en volwassenen ( ik kan me zo de reactie al voorstellen van de bomma als hij zo’n liedje begint te zingen). Dat we snappen dat hij dat leuke liedjes vindt, en dat we hem niet kunnen tegenhouden als hij dat bij vriendjes wil zingen, maar dat het eigenlijk niet zo’n propere liedjes zijn om voor iedereen te zingen en dat lang niet iedereen dat graag hoort. Maar is dat de juiste aanpak? Geen idee.
• Ons F. dat is toch een uniek geval, zelfs in ons gezin. Ze heeft een paar karaktertrekken die we echt niet kunnen plaatsen bij mezelf of mijn ventje. 1 van die trekjes is dat ze heel hard in haar eigen wereld leeft. Vaak heeft ze totaal geen besef van de wereld om zich heen. Ze valt compleet uit de lucht met gesprekken, vergeet waar we naartoe gaan ook al hebben we het net gezegd, … en toch heeft net F. de gave om totaal onverwacht van die filosofische dingen te zeggen. Met een diepgang die je niet altijd verwacht van een 5-jarige en al zeker niet van eentje die meestal met haar hoofd in de wolken rondloopt. Hier haar laatste:
• “ Als ik nog maar 1 wens had, dan zou ik wensen dat ik altijd genoeg wensen had.”

Haha, Pinokkio!

In november worden de grootouders in de bloemetjes gezet. Op vele scholen is het dan grootouderfeest, zo ook bij ons op school. Ooit was het thema Glitter en Glamour en stak ik deze kleedjes in elkaar. Het thema van dit jaar is sprookjes. Ons L. moest dansen op het liedje van Pinokkio. En had daarvoor een hoedje nodig. Ik vond en zocht inspiratie op Pinterest. Ik besefte dan pas dat ik het al heel lang niet meer had gebruikt. Geen idee hoe het kwam. Sindsdien spendeer ik er soms toch weer wat tijd. Verslavend!

In ieder geval, ik had nog vilt in de kast liggen en een restje fleece. Dat hoedje, dat was in ne wip gemaakt. En ze staat er schattig mee, al zeg ik het zelf. Of het dansproof is, geen idee. De dag ervoor werd ze geveld met buikgriep en ik heb ze voor de zekerheid maar thuisgehouden. Maar geen probleem, ze mag hetzelfde dansje opvoeren met het schoolfeest op het einde van het schooljaar!

Voor een jarig vriendje van de zoon maakte ik nog eens een t-shirt. Verslingerd aan lego ninjago moest ik niet lang twijfelen over wat erop moest staan. Ik liet T. het legomannetje kiezen. Ik zou gekozen hebben voor dezelfde versie, maar dan afgewerkt met meer lijnen en niet enkel het silhouette. T. daarentegen koos resoluut voor deze versie dus ben ik hem gevolgd. Het maakte het pellen in ieder geval makkelijker. En, het belangrijkste, het vriendje is er verzot op!

Medicijnenzakje

 Dat ze nog altijd ziek is, die oudste dochter van ons.

Veel last van haar luchtwegen. Binnenkort moet ze een provocatietest doen in het UZA, om te bevestigen / uit te sluiten dat het astma is. Zo niet, dan wordt er verder gezocht.

In tussentijd overleeft het kind haar dag door ladingen - voor mijn gevoel dan toch - medicatie te nemen.

's Morgens puffen en pilletje, 's avonds een kauwtabletje, neusspray en puffen. En tussendoor puffen bij inspanning.

Het is aanpassen voor ons. Van een ongelofelijk sportief kind naar een kind dat moeite heeft om de dag goed door te komen zonder medicatie ( met medicatie lukt het gelukkig wel). Een halfjaar geleden sprong ze na haar basketbaltraining het zwembad in om vlotjes 60-65 baantjes te zwemmen. En te stoppen omdat ze het beu was, niet omdat ze moe was.

Nu? Nu gaan we op een rustige dag zwemmen en komt ze na amper 4 baantjes eruit. Lijkbleek en duidelijk in ademnood. Dat kunt ge niet faken, lijkbleek zien en ademnood.

Nieuwe medicatie betekent dus ook nieuwe zakjes. Het vorige pufferzakje dat ik maakte klopt al niet meer, want nu moet ze elke puffer 2x gebruiken. Ze ging op scoutsweekend en moest alles wel veilig meekrijgen ook.

Dus maakte ik een nieuw pufferzakje, met naam en 2x erop geflockt. Ik maakte ook een medicijnenzak. Met naam en een lint ertussen gestoken dat dienst kan doen als handvat. Geknipt uit de losse hand, ik heb eigenlijk gewoon een rits gezocht die er wat bij paste en daar de grootte van de zak op gebaseerd. Hij is ongeveer toilettasgrootte.

Ik wou er eerst iets van rood kruis ofzo op flocken, maar heb het niet gedaan omdat ik hoop dat er toch een moment komt waarop ze - zo goed als - medicatievrij is en ze de zak kan gebruiken als toiletttas.

Naar het zwembad in stijl.

 In het begin van het schooljaar kreeg ik klachten. Van mijn kinderen. Dat hun zwemzakken niet meer zo goed waren. Toegegeven, ik maakte ze al bijna 3 jaar geleden. Ze hebben vele ritjes ( soms 2x per week) naar en van het zwembad overleefd, zowel te voet als met de fiets als met de auto. Er werd met die zwemzakken gesleurd, gezeuld, gesleept, gegooid, getrokken en geduwd. Er werden dingen uitgesleurd en dingen ingestompt maar zelden rustig ingestoken.

De lintjes had ik ondertussen bij de meeste al eens vervangen / terug vastgezet. Die knoopstopper sneuvelde al heel snel. Ik stak er touwtjes in die ze dicht moesten trekken, maar als ze die meezwaaiden als ze van school te voet naar het zwembad gingen, dan vlogen er wel eens zwemspullen uit.

Tijd voor nieuwe dus! Mijn immer dankbare zoon zei vlakaf dat het niet uitmaakte wat ik voor hem maakte, dat hij het toch nooit zou aandoen / gebruiken, hoe mooi het ook was, want dat hij niets meer zelfgemaakt van mij moet hebben. Sjanske voor hem vond ik een goedkope en toch degelijk Minionsrugzak. Die werd wel goedgekeurd en op basis daarvan knipte ik de volgende zwemzak.

Weer ons F. die in de prijzen viel, om de simpele reden dat zij onmiddellijk wist welke stoffencombinatie ze wou en de 2 andere meiden niet.

Ik hanteerde min of meer dezelfde volgorde qua werkwijze als de sportzak die ik een tijd geleden voor R. maakte.

Ik maakte een breed handvat, gemakkelijk voor kleine handjes om grip op te hebben, snijdt niet als ze hem zo draagt ( dat deden de linten van de zwemzakken op den duur wel) en kan gemakkelijk aan een kapstok gehangen worden.

Ik gebruikte veel paspel en aan de schouderbanden kun je zien dat mijn geel op was, elke schouderband heeft 1 blauw en 1 geel paspellintje gekregen. Met volumevlies ertussen, voor de zachtheid op de schouders.

De binnenkant van de rugzak bestaat uit roze gabardine, aan de rits is het de roze vogeltjeskatoen die terugkomt in de voorzak ( te sluiten met velcro), de schouderbanden en het handvat.

Ik had blijkbaar nogal veel van die katoen gekocht, want ik maakte er al een geldenvelopje mee, verschillende rokjes en een zwemzak voor de jongste. En zeker van die blauwe heb ik nog over.

Er moest natuurlijk nog iets op geflockt worden ook. De naam al zeker. Via de vogeltjes kwam ik op het idee om een grote boom erop te flocken. Ik koos deze hartjesboom en een zwierig lettertype. Eerlijk gezegd vind ik het niet 100% geslaagd, maar de blik op mijn dochters gezicht bewees het tegendeel.

Het feit dat de oudste bijna groen zag en direct een verbod oplegde aan F. om die zwemzak te gebruiken vooraleer ik de andere zwemzakken heb gemaakt, zegt eigenlijk ook genoeg.

Dus 1 gedaan, nog 2 te gaan. Zucht. Ik doe het mezelf aan, ik weet het. Ik heb er gewoon even geen zin in, want het is best wel een werkje om zoiets in elkaar te steken!

Opvoeden: geen tv.

Wij zijn op veel vlakken een niet zo tradioneel gezin. We doen niet alles volgens het boekje zeg maar.

1 van de dingen waar we toch het meeste in opvallen, is het feit dat wij er bewust voor kiezen om geen tv in huis te halen. Mijn idee, dat geef ik toe, en ik ben blij dat mijne man akkoord ging met het geen-tv-in-huis toen we 10 jaar geleden gingen samenwonen.

Pas op, ik ben niet anti-tv he. Ik hoef het gewoon niet in huis te hebben. Tegenwoordig heb je gigantisch veel kanalen. Een overload aan hersenloos entertainment, met een simpele druk op de knop. De reden waarom ik het niet wil? Omdat ik zelf heel goed besef dat ik er gevoelig voor ben. Moesten we het in huis hebben, ik zou zelf ook veel meer tv kijken en veel minder gedaan krijgen.

En dat wou / wil ik niet voor mijn kinderen. Ik wil dat mijn kinderen zich leren vervelen. Creatief leren zijn, hun fantasie leren gebruiken. Ik wil dat mijn kinderen bewegen, niet uren hersenloos naar een kastje zitten staren. Dat ze zichzelf leren bezighouden op momenten dat ik het niet kan. Klinkt schoon he. Maar hoe zit het in de praktijk?

Het bewegen gedeelte zich goed bij al onze kinderen. Ook omdat ik zelf er een gewoonte van maak om veel met de fiets / te voet te doen en sporten stimuleer.

De 3 jongsten kunnen zich ook heel goed alleen bezighouden. De oudste heeft daar dan weer net veel moeite mee. Zij zegt zelf dat ze altijd iemand nodig heeft die haar zegt wat ze moet doen. We worden er zelf soms ook zot van, want eigenlijk wil ze gewoon altijd iemand die met haar bezig is. Sinds ze het plezier van lezen heeft ontdekt is het al iets makkelijker geworden, maar het is niet altijd makkelijk voor haar. Of voor ons.

Soms, zo 1x per maand ofzo, is het hier filmpjesavond, compleet met snackjes. Op de laptop want die hebben we wel. We hebben ook geen ander electronisch speelgoed in huis en op onze gsm’s staan geen spelletjes die ze kunnen spelen. Sinds een paar maanden zijn we ook strenger voor onszelf en zetten we de computer pas op na 21u. Omdat we merkten dat we allebei soms meer aandacht hadden voor het schermpje als voor elkaar. 

Kijken ze dan nooit tv? Oh jawel. Op een ander. En wij merken zelfs een omgekeerde beweging op. Er zijn ouders die het superfijn vinden als hun kinderen bij ons komen spelen, omdat ze dan tenminste zeker weten dat hun kinderen ook echt iets doen ipv voor een schermpje te hangen.

Ondertussen is de oudste 8 en houden we het dus al 8 jaar langer vol dan dat er ons voorspeld werd. Want geen tv in huis hebben, dat zorgt soms voor rare blikken. Eerlijk? We wisten op voorhand ook niet hoe het zou evolueren. We zien wel wat komt maar tot hiertoe lukt het ons toch beter als we zelf hadden verwacht.

We hadden ‘schrik’ dat de kinderen gingen buitengesloten worden. Dat valt heel goed mee. Er komen hier toch nog steeds vriendjes spelen. Na een paar weken school konden ze ook alles meezingen van Studio100. F. was hevige fan van MegaMindy en L. van Maya toen ze kleiner waren. Doordat ze ook geen computerspelletjes spelen hadden we ook schrik voor het werken op de computer op school. Die schrik verdween ook al snel. 2 jaar geleden vroeg de toenmalige juf van R. aan mij of R. al lang met Paint werkte thuis, omdat ze het zo goed kon. Ik weet niet wie verbaasder was, ik toen ik het hoorde, of zij toen ze hoorde dat R. dat nog nooit had gedaan. Niks mis dus met hun oog-handcoördinatie!

Nu de Sint weer in het land is, merk ik weer een ander voordeel. Onze kinderen zijn helemaal niet ‘gecommercialiseerd’ of heel vatbaar voor rages ( toegegeven, Frozen en Minions hebben hun weg wel naar hier gevonden, maar dat wil niet zeggen dat ze er persé alles van moeten hebben). Ze worden niet ondergedompeld in reclame voor speelgoed en hebben dus geen ‘hebben hebben hebben’ gevoel – wat precies nogal eens voorkomt, als ik andere ouders hoor babbelen.

Al zijn er natuurlijk ook nadelen. In het 3^e leerjaar leerde R. vorig jaar over tv. Ze moesten verschillende soorten tv-programma’s kennen ( quiz, soap, etc) en daar voorbeelden van geven. Dat was voor haar moeilijk om te onthouden omdat ze zich daar echt geen beeld van kon vormen.

En R. en T. zijn ook lang heel naïef geweest rond tv. Zo zette ik een aantal jaar geleden eens Arïel op, maar moest ik hem na 10 minuten afzetten. Zo rond het punt dat de haai Ariël en Botje achtervolgden. Ons R. kon de spanning niet aan ( en was toen al dik 6 jaar). Hun eerste cinemabezoek was ook spectaculair. R. werd toen uitgenodigd voor een cinemafeestje. Omdat zij totaal geen besef had wat dat was en omdat het Ariël-incident net geweest was, zijn wij een week ervoor naar net dezelfde film gaan zien. Frozen, ik vergeet het nooit meer. In het voorfilmpje met Mickey Mouse werd het doek lekgeprikt en liep er water uit. Zij dacht dat de cinemazaal echt onder water liep. Ze panikeerde gelukkig niet maar het scheelde niet veel. T. heeft toen toch ook heel lang op mijne schoot gezeten en zijn hartje bonkte er nogal vandoor.

F. en L. plukken de vruchten van het jonger zijn, sneller blootgesteld zijn aan films en zijn helemaal niet zo naïef. F. zeker, toen ze een paar maanden terug haar elleboog brak, was het vlak voor de paasvakantie. Ze heeft toen bijna 3 weken niet anders gedaan als ’s middags crashen op de zetel ( en echt crashen, lijkbleek, huilend van de pijn) en ter afleiding heeft ze toen veel naar Frozen en Rapunzel gekeken. Toen vroeg ze ook vaak achter een iPad en hebben we een spelcomputertje van een vriendinnetje mogen lenen, zodat ze toch iets zou kunnen doen. Maar eens haar arm genezen was, minderde de vraag ook wel.

En de kinderen zelf, wat vinden zij ervan? Onzen T, die zegt zelf dat hij dat niet nodig heeft. Is al stijf van 10minuten film kijken en verdwijnt dan naar buiten. De enigste film die ik hem met plezier heb zien uitkijken was de Minions, en dat was in de cinema. Voor de rest heeft hij geen zittend gat. Ons L. kan wel een film uitkijken en zal zeker niet reclameren met een tv in huis maar vraagt er niet achter. Al durft ze dat op een ander wel eens te doen. Ons F. vraagt niet actief achter een tv, maar wel achter een iPad. R. vraagt eigenlijk nergens naar, maar we zijn er ons van bewust dat de kloof tussen haar en haar vriendinnetjes wel groter wordt. Zo zou ze heel graag een eigen kamertje hebben, gezellig ingericht ( daar zijn we aan bezig maar dat gaat nog wel even duren). En als ze naar haar beste vriendinnekes kijkt, die allebei een tv hebben op de kamer én een computer met internet én een iPhone om nog niet te spreken van een tablet, dan is het verschil wel groot.

We zijn er nog niet helemaal uit, maar ik denk dat er binnenkort toch iets tablet-achtig in huis komt voor de oudste. Iets dat helemaal van haar is en waar ze zich eventjes helemaal mee kan bezighouden. We weten het nog niet. Geen tv, want daar voelen we echt geen behoefte aan, nog steeds niet.

Random Snippets #5

Random Snippets van de afgelopen maand:

• Die enkel, die doet af en toe nog pijn. Maar ik ben dinsdag toch heel voorzichtig nog eens een toertje gaan lopen. Met het tempo zat het verrassend goed: 6:52min/km. Ik ben niet de snelste loper, ik weet het. Dit is echt een goed tempo voor mij, zeker als ge bedenkt dat ik al 2 maanden niet meer had gelopen. Na anderhalve km voelde ik het wel trekken aan mijn enkel en ben ik maar gestopt. Ben wel vergeten te stretchen en een beetje stijf nu.
   
•  Maar morgen proberen we het nog eens een keertje en hopelijk iets langer!
• Wat wel lukte - met steunverband en warmwaterkruik achteraf - was de dropping met de collega's. Zelfs die 2 uur dat we verloren liepen in het bos kon de enkel aan. Ik liet het scoutsmeisje in mezelf naar boven komen en vond het geweldig, zoiets is helemaal mijn ding.
• Maar ook ons F. blijkt een echt scoutsmeisje te zijn. Zo teleurgesteld was ze dat ze niet meemocht met mijn dropping, dat ik er zelf eentje in elkaar stak voor haar.
  
  
• We blinddoekten haar en het ventje zette ons af, een paar km's van het huis van mijn schoonouders. Ik gaf haar de - op voorhand uitgeschreven en bekeken via Google Maps - instructies en liet ze haar gang gaan. Maar 1x liepen we 'verloren'. Zo mooi om te zien hoe ze glunderde en ervan genoot! Zonder mopperen wandelde ze de 3.5km.
• De wekker die ik vorige maand kocht, die doet nog steeds dienst. Ik word nu wel wakker van het licht, zet hem af voor hij dat irritant geluid maakt en sta erna op. Ik merk niet veel verschil, maar het is er wel. De kans dat ik terug in slaap val is kleiner. En het is wel aangenamer om wakker te worden van licht dan van een irritant geluidje. 
• Ons R. heeft nog steeds last van haar luchtwegen. In die mate zelfs dat ze binnenkort een longfunctie moet laten doen, want de medicatie doet niet wat hij moet doen en ze wordt alleen maar zieker. De kinderspecialist die we al bezochten stuurde ons door naar het UZA. Maar ik maak me nog niet al teveel zorgen, dat komt allemaal wel in orde.
• De prijzenkast, die hebben we terug ingevoerd. Begin september gooide ik weg wat er nog in zat. We hoopten het nu niet meer nodig te hebben maar het duurde 2 weken voor ik zot werd en alles terug in een wasmand kieperde. Het heeft precies wel minder effect: ondertussen staan er 2 volle wasmanden in onze kamer en ze zijn niet meer zo geneigd om klusjes te doen. 
• Verbouwingsgewijs staan we weeral wat verder. De oude legokamer begint zowaar meer en meer op een badkamer te lijken. Dat ons bad voorlopig efkes in de living staat, dat nemen we erbij. Het levert schoon gezichten op, als er vriendjes komen spelen en we hun wijsmaken dat we graag in bad gaan voor de stoof.
• De werken boven liggen dan weer tijdelijk even stil. Dat heb je wel als doe-het-zelver: je kan niet alles tegelijk doen. Maar we blijven positief: we komen er wel!
• Ook het bloggen is wat stilgevallen. Maar ik heb er wel een heel goed excuus voor. Sinds augustus hebben wij - zijnde het ventje en ik - afgesproken dat hij zijn computer pas opzet na 21u. Wat maakt dat we meer tijd hebben voor elkaar. Meer tijd voor klusjes. Meer tijd voor vanalles en nog wat, maar dus ook minder tijd voor mezelf om te naaien of te cameo'en en ook minder computertijd voor mezelf. Maar ik klaag niet!

Paddestoeltjestrui

 Zoals beloofd: de paddenstoelentrui van ons F. Ze werd precies wel in de watten gelegd de laatste tijd, het is meestal voor haar dat ik iets maakte. Maar ze had een tekort aan warme truien met rits en ik wou mijn stofkesberg wat wegwerken.

Ze koos zelf het paddenstoelenstofje ( dat ik ooit eens tweedehands op de kop tikte). Ik had nog wat double face fleece over van hun sterrentruien. Het paarse matchte exact met paars dat terugkwam in de paddenstoelen en hetzelfde verhaal voor het groen.

Het patroon is de Yorick,  alleen maakte ik deze keer de 110/116. Had niet perse gemoeten, hij is toch wat breed. De korte rits die erin steekt zorgt ervoor dat ze hem makkelijk over haar hoofd kan trekken. Want dat is me wel al opgevallen bij de Yorick, over het hoofd trekken is niet altijd zo evident. ( Ofwel hebben de mijn grote hoofden, dat kan ook.)

Ik had niet genoeg stof meer voor de binnenkap, dus streek ik de naden open en stikte ze vast. Het is niet goed te zien op de kapfoto. Op de foto waar je de trui in zijn geheel ziet liggen zie je de naden in de kap langs binnen. De kleuren zijn ook veel levendiger in het echt dan op de foto.



Voor een verjaardag deed ik ook nog eens aan origami met geld. De jarige in kwestie spaart voor een nieuwe koffiezet. Ze heeft er alvast koffietassen bij gekregen en een geldhartje om te sponsoren!

Last minute projectjes

 Eergisteren vierden we Halloween op school. De oudste, ons R., was gesetteld, het heksenpak dat ik kocht in de 3e kleuterklas past nog steeds. Ik moet er wel bijzeggen dat ik een maatje 122-128 kocht en dat het gigantisch groot uitviel, eerder een 152. Ik heb het toen serieus verkort dus ze kan er nog even mee doen. De zoon, die doet niet aan verkleden ( hij is al griezelig genoeg van zichzelf ;-)). Ons F. was vorig jaar een vleermuis en die zou er nu ook nog in kunnen. En ons L. die kon zelfs kiezen tussen 2 pompoenpakjes.

En dan was het 7u45, wilden ze zich aankleden en ontdekten we dat het vleermuispak verdwenen is. Waarschijnlijk uitgeleend en geen idee meer aan wie. Probleem! Want F. wou echt wel verkleed gaan. Ze probeerde zich nog te wurmen in het pompoenpakje maar dat ging niet. Gelukkig heb ik wel wat ervaring met last minute projectjes. En had ik nog een lap oranje tricot over van een ander last minute projectje. Die dan ook nog eens de perfecte lengte had, heel de stofbreedte lang. Ik knipte het broekje van het pompoenpakje dat L. niet aandeed, stikte een rimpelrokje eraan ( zonder omzomen etc, we gingen niet overdrijven) en voila! Om 8u05 stonden we buiten te wachten op de schoolbus ( alleen op woensdag gaan ze met de bus) en hadden we nog 5 minuten over ook. Ge moet het wel doen met een foto die snel snel op onze oprit is getrokken.

Ik versierde ook nog een drinkebeker voor F. haar beste vriendinneke. De vlinder komt ook terug op R. haar fietshelm.

En ons F. kreeg ook haar eigen scoutslogo op haar das. Ze heeft lang gezegd dat ze een snoepje wou, maar veranderde dat last minute naar een paddenstoel. Ik maakte haar overlaatst ook een ( nog niet geblogde) trui met paddenstoelen op, het zal de herfst zijn die voor inspiratie zorgt. Je ziet toch serieus het verschil met R., wiens naam ik zelf nog heb uitgeknipt met een nagelschaartje, tgo T. en F., waarbij ik de cameo liet werken.

Laat de winter maar komen!

 Zoals je kan zien op de foto heeft de jongste een Maya de Bij- boekentas. Toen ze vorig jaar naar school begon te gaan, was ze hevige fan van Maya. Dat is al wat geminderd, maar ze moet het toch nog doen met deze boekentas. Hij sluit met klittenband, maar al gauw werd duidelijk dat hij snel opensprong als alles er in zat. Vorig jaar stoorde ze zich daar zo niet aan, maar het schooljaar was nog maar een week bezig toen ze er wel over klaagde. Zie je die 2 gele stipjes vanboven? Kamsnaps, en die zorgen ervoor dat haar boekentas perfect dichtblijft!

Ik blogde een paar maanden geleden over een kussen met emoties. Ons F. liep nogal een zware breuk op aan haar elleboog ( haar bot, dat normaal boven haar elleboog stond, stond ernaast). Ze hebben toen haar bovenkleren kapot geknipt. Het moest lukken dat ze deze trui droeg, eentje die ik zelf had gemaakt. Het was al een zwaar moment voor haar vanwege de pijn, maar dat 1 van haar lievelingstruien werd kapotgeknipt, tesamen met haar lievelingst-shirt, dat vond ze zo erg. Gelukkig wist ik nog dat ik nog redelijk wat overhad en kon ik direct een nieuwe trui beloven.

Het patroon is van Stof voor Durf het Zelvers en het stofje is nicky velours en lekker zacht, wat de reden is waarom ik nu pas aan de trui begon. Ik stak er een rits in, want dat vind ze leuker dan een trui die je over je hoofd moet trekken.

De zakken, kap en boorden werden afgemaakt met blauwe nicky velours die ik nog had liggen. Ik had net niet genoeg stof om de mouwen er helemaal uit te krijgen. Dus ik maakte ze zo lang mogelijk en maakte dan maar langere blauwe mouwboorden. Het contrasteert wel leuk vind ik. Zoals je op de foto ziet, is de trui nog wat aan de grotere kant ( de mouwen zijn een stuk omgeslagen ook), maar dat vinden ze net leuk, want dan zijn ze zeker dat ze die lang kunnen dragen.

Dat vind ik voor mezelf dan weer een leuk compliment, dat de meisjes zo graag zelfgemaakte kleren dragen!

Random Snippets #4

Random Snippets van de afgelopen maand:

• Liet ik me weer van mijn handigste kant zien. Na mijn val van mijn fiets vorig jaar, sloeg ik mijn voet om tijdens een looptoertje. Stomweg gestruikeld over een steen. Resultaat: een knie die serieus open lag en een voet waarin ik alle pezen heb verrokken die ne mens maar kan verrekken. Dat zijn er maar 3 in ne voet maar ik heb wel serieus mijn best gedaan op die 3.
• Dat was 11 september. Nu zijn we 11 oktober, is mijn knie sinds een dikke week helemaal genezen, maar kan ik nog steeds niet teveel doen met mijn enkel. Stevige schoenen en occassioneel een steunverband zijn nog steeds mijn partners in crime. Het zwaarste: trappenlopen. Ik loop blijkbaar veel trappen, ook al slapen wij - zijnde ikzelf en de echtgenoot - beneden. Maar de kinderen slapen boven en ik heb daar toch veel last van. Mijne enkel is ook nog wat dikker als den andere. Geen idee of dat normaal is, maar het zal wel eens beteren zeker.
• Ik zie er naar uit om terug te kunnen gaan sporten maar ik heb het tot hiertoe nog niet durven riskeren.
• Ons F., dat is een kieskeurige. Zo kieskeurig dat ze zelf vergeet wat ze wel of niet lekker vindt en al standaard zegt dat ze het niet lust. T. maakte haar overlaatst wijs dat ze geen craquotten lust, terwijl ze die de dag ervoor met plezier op at. Ze lust geen hesp of ananas, maar haar lievelingspizza is wel pizza Hawai. Groene soep weigert ze te eten, maar gooit er spekskes in en zegt er "feestsoep' tegen, dan smult ze ervan. En de dingen die ze wel lust, zoals amandelen, gekruide kip, zijn dan weer dingen die de rest niet graag lust. Ik hou zo niet van liegen tegen de kinderen, maar zo soms zijn we wel creatief met de waarheid.
• Een paar maanden geleden raspte ik courgette tot slierten en maakte ze wijs dat het een nieuw soort pasta was. Zoonlief zag het courgette-afval en vroeg zich wel af of ik dat er niet had ingedraaid maar gelukkig had ik ook een grote pot soep gemaakt en kon ik het daarop steken.
• Die pasta was een succes dus probeerde ik afgelopen week nog eens iets: ik raspte bloemkool. Leek wat op rijst en ik warmde het op. Schotelde het de kinderen voor met veel appelmoes. T. en L. vonden het vies. F. was al aan het smullen van haar 2e bord toen R. - die werd
  

opgehouden door een driftbui - aan tafel kwam zitten. R. deed er 3 happen van en had het door. T. en L. letterlijk in tranen, vol ongeloof dat ik hun zoiets zou lappen. F. at rustig door. Missie geslaagd!

• Ons R. had de afgelopen maand bijna constant last van haar luchtwegen. Ze blijkt 'allergische' astma te hebben. Niet zo erg als gewone astma - voor zover ik de uitleg van de luchtwegenspecialist begrepen heb - maar astma getriggerd door haar allergie. Ze is allergisch voor huisstofmijt en als ze een opstoot krijgt, zijn haar puffers niet meer goed genoeg, ze moet meer medicatie nemen.
• Haar bloedwaarden stonden over de 100, terwijl het eigenlijk minder moet zijn dan 0,1. Niet moeilijk dat haar snot hier soms rondvloog en ze af en toe moest vechten voor adem.
• Dus moesten we noodgedwongen wel naar de Ikea voor een nieuwe matras ( alsof dat een straf is) en hebben we toch ook maar geïnvesteerd in anti-allergene hoezen. Al zal ze hoogstwaarschijnlijk voor lange tijd dagelijks een allergiepilleke moeten inpakken, het helpt precies toch wel. Dat was dan ook het enigste waar we echt nog iets aan konden veranderen. Opgroeien met een broer met zware astma heeft me wel het een en ander geleerd.
• Werd er nog wat verbouwd. Allez ja, afgebroken eigenlijk. Dat besteden we uit. Onze zoon doet dat gratis en voor niks en met veel plezier. Geeft die ne koevoet in zijn handen en die kleine is gelukkig. Af en toe wat "kinderarbeid" kan geen kwaad en het is handig dat ik het niet moet doen. Of toch niet zoveel. Geen paniek voor de allergische dochter: tis een kamertje achter de kamer van T. en F.. Ons R. - die daar toch niet moet komen of slapen - heeft verbod gekregen om daar te komen en we houden alles goed afgesloten zodat ze er zo weinig mogelijk last van heeft. En kuisen he, kuisen tegen de sterren op.

• Willen die kinderen van ons er echt wel heel graag nog een kleintje bij. Liefst een broertje maar als het moet is een zusje ook wel goed. Ik wil dat echt niet, 4 is voor ons meer als genoeg. ( en als de epidurale tijdens het hechten van de keizersnede ineens uitgewerkt is, dan heb je reden genoeg om niet meer te willen bevallen - gene paniek trouwens voor de aanstaande mama's, de epi was niet slecht gestoken maar ik heb een geschiedenis van niet/amper reageren op medicatie en epidurale valt daar dus ook onder. Al was het fijn geweest om dat niet te moeten ontdekken op die moment.)
• We hebben dus een deal gemaakt: ik zorg voor 4 kinderen *taak volbracht* en die kinderen moeten dan zelf maar aan kinderen beginnen als ze zo graag een baby'tje willen. Maar dan wel pas binnen 20 jaar. Of 25. Ik ben eens benieuwd wie het beste naar mij gaat luisteren.
• Ben ik een fervente lezer en lijk ik dat door te geven aan mijn kinderen. Daar ben ik heel blij om, echt waar, maar nu hebben ze ook allemaal een boek liggen op de wc - op mijne boek - en moet ik ze er eerst af jagen vooraleer ik rustig kan lezen op de wc. Dat is soms mijn enige toevluchtshaven, een minuutje - of meer - rustig lezen op de wc. Nu ze groter worden valt dat wel mee, maar toen ze kleiner waren had ik dat af en toe toch echt wel nodig, zo'n momentje voor mezelf. Al is het op de wc.
• Ik kocht vorige week een wekker die wekt met daglicht. Ge stelt hem in op het wekuur - 6u in ons geval - en vanaf half6 begint die dan lichtjes daglicht te stimuleren. Doel ervan is om op een aangename manier gewekt te worden, zonder uw bioritme bruut te storen ( wat het gepiep van een gewone wekker vaak wel doet). Vond ik wel leuk, en dan kan ik mijn gsm - die dienstdeed als wekker - in de keuken laten liggen. Want ik vind dat toch niet zo fijn dat die naast mijn bed ligt.
• De eerste nacht stelden we hem in vlak voor we gingen slapen. 90min later begon hij ineens af te gaan. Blijkbaar op een verkeerd knopke gedrukt. Uit colére heb ik hem uitgetrokken. Ventje had zijne wekker op zijn iphone toch opgezet want hij bekeek / bekijkt mijne wekker wantrouwig dus werden we nog om 6u gewekt.
• De 2e en de 3e nacht zette ik hem 's nachts zelf af omdat de jongste bij ons in bed kroop. Het laatste wat ik dan wil is dat ze om half6 al wakker is, laat ze maar slapen. Haar biologische klok is zo geprogrammeerd dat ze om 7u wakker is, wekker of geen wekker.
• De 4e nacht ging zoals gepland: om half6 begon hij te schijnen, om 6u maakte hij erbij geluid. Zeer irritant volgens mijne man, die daar nogal snel van wakker werd. Ik werd half wakker van het geluid, zette hem af en draaide me nog eens om. Om dan een halfuur later toch maar op te staan.
• Want waar ik een beetje voor vreesde gebeurde: ik ben een vaste slaper die altijd en overal kan slapen - er zijn bewijzen dat ik, na een korte nacht, in slaap gevallen ben op een zetel bij vrienden thuis. Naast de TV, waar een film luid opstond voor 7(!) al even luidruchtige kinderen. Ik sliep er gewoon door -. En doordat ik met de nacht werk, ben ik het ook gewoon om overdag te slapen, ook al is het licht. Dus tot hiertoe lijkt de wekker niet echt effect te hebben, maar ik geef niet op.

Schoolspullen versieren

Voor een jarig vriendinnetje van R. vulde ik een potje met centjes en plakte er de eerste letter van haar naam op. Net zoals haar zusje een paar maanden geleden hetzelfde potje kreeg, maar dan gevuld met snoep. 

Vanaf het derde leerjaar wordt er gevraagd om te kaften. Vorig jaar gebruikte ik fel regenboogkleurig papier voor de dochter, dit jaar weigerde de zoon dat toch wel zeker? Gelukkig had ik nog heel saai donkergroen papier liggen en kwamen ze zelf met het idee af om het te 'pimpen'. Al snel werd er een Minion besteld ( toen ik de foto trok had hij zijn dicteeschrift niet bij, daarom ligt er een nog niet opgeplakte Minion.) Dochterlief wou haar naam er bij op, net zoals op haar kaft. Ze bestelde ook iets met vlinders, voor op haar dicteeschrift en werkboek. Dat was nogal een prutswerk, al die kleine stukjes!

Als verrassing versierde ik voor ons F. ook nog een kaft met Olaf. Ze zijn weer gesteld dit schooljaar!

Opvoeden: de prijzenkast

Nog iets nieuws wat we sinds een paar maanden toepassen: onze prijzenkast.

4 kinderen, dat geeft redelijk wat speelgoed. En dus ook rommel. Ik gaf ze al ieders hun eigen bak en dat helpt wel. Maar ik werd het toch beu dat ‘zet de boeken die je hebt gelezen terug op hun plaats’ door hun werd vertaald als ‘ leg de boeken er ergens in de buurt, het zal wel goed genoeg zijn’.

We blijven zeggen dat ze eerst het ene moeten opruimen voor ze met iets anders beginnen, maar dat is vaak voor dovemansoren bestemd. Soms vroeg ik om speelgoed op te ruimen en miraculeus had niemand het daar gelegd. En moest dus ook niemand opruimen in hun redenatie. Soms vertikte ik het om het op te ruimen ( meestal help ik wel mee) en bleef het vragen / commanderen / ruzie maken tot het opgeruimd werd. Vaak onder veel gemopper en soms lag het er dan wel een hele dag ( op een schooldag bvb). Soms vroeg ik iets een paar keer en nam / gooide ik het weg als het niet werd opgeruimd, waardoor ze alleen maar leerden dat ze niets hoeven te doen en het toch opgelost geraakt. Maar dat opruimen, dat is soms toch frustratie.

Ik heb soms nogal bijdehante kinderen. En ik kom dus wel eens in situaties terecht waarop tanden bijten, diep inademen, omdraaien en het loslaten de enigste oplossing is. Ons R. gaf me de afgelopen jaren deze opmerkingen als het ging over opruimen:

-          Ik ruim dat niet op ze. Doet gij dat maar. Gij hebt voor dat speelgoed betaald, dus gooit ge uw eigen geld weg. Mijn probleem niet.”

-          “ Hoe, ik moet dat speelgoed opruimen? En waarom? Gij hebt daar voor betaald, dus eigenlijk is het uw speelgoed en moet gij het opruimen.”

Het meest frustrerende aan die opmerkingen is toch dat ze een kern van waarheid bevatten. Maar dat maakt het niet leuker natuurlijk, zeker niet als het door een 6-jarige word gezegd. Om ook hier weer dat eeuwige gemopper langs beide kanten wat tegen te gaan, bedacht ik het volgende: onze prijzenkast.

Wanneer het echt te rommelig word, waarschuw ik de kinderen dat ik binnen het uur rondga met mijn wasmand. Alles wat niet op zijn plaats ligt, vliegt daar onverbiddelijk in en is van mij. Als ze het terugwillen, moeten ze mij 3 punten geven. En die punten kunnen ze verdienen door taakjes uit te oefenen.

De afwasmachine uitladen bvb is 2 punten. Een wasmand propere was in de kinderkleerkasten leggen is 4 punten ( was van 1 kind is 1 punt, die wasmanden zitten vaak goed vol voor ze naar boven gaan). Brood naar de geitjes brengen, afval naar de compostbak, de vuilnisbak leegmaken in de restafvalcontainer, papier wegbrengen naar het kot, glas naar de glasbak, dat is telkens 1 punt. En zo zijn er nog wel dingetjes. Ik kijk zelf een beetje naar het kunnen van het kind. R. is fysiek de grootste en zal dus het makkelijkste het afval naar de compostbak moeten brengen, gewoon omdat zij groot genoeg is om het er het makkelijkst in te gooien. F. is kleiner maar zij krijgt dan weer makkelijker de taak om de tafel na het eten met nat af te kuisen.

Natuurlijk krijgen ze niet voor elk dingetje dat ze doen punten ( al zouden ze wel willen). Hun bord en bestek na het eten aan de afwasmachine zetten, dat is iets wat ze moeten doen, zonder discussie. Of hun schoenen in de schoenenkast zetten of hun kamer op orde houden.

Het voordeel van dit systeem:

Als het van ‘niemand’ is en niet wordt opgeruimd, is het van mij en van mijn wasmand.

Ze leren om properder te zijn op hun spullen.

En te werken voor iets.

Ze worden wel beloond voor hun acties, maar dan door hun eigen speelgoed terug te verdienen, ipv nieuwe dingen, dus geen extra dingen in huis.

Ze kiezen zelf of ze ervoor willen werken of net niet.

Na verloop van tijd doe ik weg wat er nog in de wasmand zit en er niet wordt uitgehaald, dus ook minder speelgoed / rommel.

We hanteren dit systeem sinds april en eigenlijk gaat het zoals verwacht:

-          Ons R., die de meest verantwoordelijke is, ruimt niet alleen keigoed op maar had al snel niets meer in de wasmand liggen. Ze hoeft geen taken meer te doen, maar helpt graag en we hebben samen afgesproken dat ze dan 2,5€ krijgt als beloning. Als ze 10 punten heeft verdiend, want dan moet ze inruilen.

-          Onze T. zit er tussenin. Hij ruimt niet supergraag op maar doet het wel. En taakjes doet hij soms ook wel graag, als zijn pet ernaar staat. Hij heeft dan ook het minste in de wasmand liggen.

-          Ons F. is ons dromertje. Diegene die niet graag opruimt en een expert is in het doen alsof, door 1 ding vast te houden en van de ene kant van de ruimte naar de andere te stappen, heel geconcentreerd, alsof ze aan het opruimen is. Maar ook zij ruimt nu beter op en klaagt een pak minder als ze eens een taakje moet doen.

-          L. is diegene die het minste opruimt en het vaakst weigert om een taakje te doen. Natuurlijk is ze ook het jongste en zie ik bij haar – en in iets mindere mate bij F. – wel eens wat door de vingers.

Al bij al wordt er wel meer opgeruimd én minder gereclameerd omdat ze moeten opruimen, dus ik ben een blije mama!

Cameo-arbeid

 We lieten de cameo ook nog eens wat werken afgelopen zomer. Een t-shirtje, zo goed mogelijk nagemaakt van een geboortekaartje.

En een blokkentorentje voor het pasgeboren zusje van 1 van de beste vriendinnekes van ons R. Het zijn eigenlijk 8 blokjes, op de onderste staat haar achternaam, op de voorlaatste de voornaam van het zusje.

Het was nogal een plakwerk, die blokjes versieren! Het kleinste blokje is 'maar' iets van een 3cm hoog. Maar het is me gelukt, met het nodige geprul!

Random Snippets #3

Random Snippets van de afgelopen maand:

Ik werd geïnspireerd door Annelyse.

Snippets zijn korte stukjes, snippers.
De Random Snippets zijn een verzameling van nutteloze weetjes en gedachtekronkels die ik nog even levend wil houden voordat ze samen met de rest verzinken in de vergeetput der vergankelijkheid.

• Die laatste week vakantie gingen we samen op verlof. Meestal gaan we kamperen, deze keer naar Disneyland.
• Ons F. won een paar maanden geleden een dagticket en het katapulteerde me direct naar mijn jeugd. Toen won ik een dagticket voor Disneyland. Sommige dingen herhalen zich echt wel.
• F., dat is ook het kind dat het meeste op mij trekt. Tot wanhoop van haar grote zus ( die om de 1 of andere reden graag wat meer op mij zou trekken), verkondigt ze te pas en te onpas dat zij en ik cool zijn. Cool, omdat we de enigsten linkshandigen zijn in het gezin. Brildragers ( al draagt mijne echtgenoot ook regelmatig een bril). We hebben allebei nogal wat decibels in onze mars ( daar kan weinig volk tegenop, helaas) en hebben de grootste mond. Letterlijk dan. ( Want ja, wij testen dat.) Oh, en die koppigheid en onverzettelijkheid die ze tentoon stelt, die heeft ze ook van mij. Al geef ik toe dat ik als kind pakken moeilijker was. Maar op school gedroeg ik me tenminste. Zij niet. Als ze het erg heeft, pakt er echt geen verf op, om het zo maar te zeggen.
• Maar die oudste van ons moet niet panikeren. Bij haar herken ik ook trekjes van mezelf. Meer dan ik zou willen toegeven. Het verantwoordelijkheidsgevoel, de zelfstandigheid, maar ook het altijd zich tekort gedaan voelen, altijd het laatste woord willen hebben ... zou het eigen zijn aan de positie van oudste in het gezin? Hoe ouder ze wordt, hoe meer we horen dat ze toch meer op mij begint te lijken qua uiterlijk, ocharme het kind, ze is gedoemd. Ik vind nog steeds dat ze het meeste op haar vader trekt.
• De zoon en de jongste dochter zijn dan weer meer de papa qua uiterlijk en karakter. Die zijn gevoeliger en knuffelachtiger. Maar we komen meestal wel allemaal overeen. Meestal.
• Maar bon, Disneyland dus. Misschien ( Waarschijnlijk) lag het aan ons, maar zo heel hard waren we er niet door gecharmeerd.
• Ter compensatie gingen we een paar dagen later naar Toverland en dat ligt ons veel meer. Een kleiner park, rustiger, ... en vooral snellere attracties voor de kleinsten, meer afwisseling, minder wachttijden en attracties duren langer. En ge moogt er zelf eten en drinken meenemen.
• Dat verbouwen, dat is precies nog niet echt veel meer opgeschoten. Nochtans zitten we niet stil. Maar er komen andere klusjes bij, of klusjes die je niet alleen kan, ... en de kinderen die er altijd waren, dat hielp ook niet.
• We hebben stenen uitgebroken van het terras ivm riolering. Toen ik een poging waagde om ze er terug in te steken terwijl de kinderen er rondliepen, was ik na 5min mijn truweel kwijt ( 'Wat een leuk schupje mama!') en had de jongste een kassei op haar teen laten vallen. Ik ben dan maar gestopt.
• Ondertussen is de eerste schoolweek weeral achter de rug en heb ik mijn eerste werknachtjes er ook weeral opzitten.
• School begon heel hectisch. Juni 2014 vertelde ik al dat onze zoon al maanden niet goed in zijn vel zat. De situatie beterde er niet op, integendeel. Hij was heel gefrustreerd en agressief. En onze jongste eigenlijk net hetzelfde. Dus weer heel de reutemeteut doorlopen en hup, een paar dagen voor school begon, beslisten we om hun allebei ook te versnellen. Want uw kind zo ongelukkig zien, dat is iets waar uw moederhartje van breekt.
• Ondanks alle commentaar en onbegrip ( waar wij een beetje van schrokken. Aangezien R. en F. al versneld waren, gingen we er - blijkbaar onterecht - van uit dat mensen het logisch zouden vinden van T. en L.) zien wij na een week wel echt een gigantisch verschil. Onze zoon huppelt terug! Hij lacht! De dochter heeft geen buikpijn meer. Geen gigantische driftbuien die alleen te stoppen zijn doordat ze een bloedneus krijgt. Nee, gewoon, blije kindjes.
• En al zijn we realistisch, versnellen is niet de ultieme oplossing, tot hiertoe zijn we zo blij. Want onze kindjes zijn gelukkig.
• En gelukkig zijn is voor ons het grootste goed. 

We gingen naar ...

 In die laatste week zomervakantie gingen wij op verlof. Naar Disneyland. Dankzij ons F., die een gratis dagticket won met een wedstrijd. Nu zijn we eigenlijk niet echt mensen die vaak of ver op verlof gaan. We gaan graag kamperen, en meestal rijden we daarvoor naar Nederland, een rit van maximum anderhalfuur.

Maar Disneyland, dat is wel een pak verder! Ik vertelde voor de zomer tegen de kinderen dat we heel vroeg zouden vertrekken ( we vertrokken om 5u) en dat ik hoopte dat ze nog zouden slapen in de auto. Onmiddellijk reageerde ons R. met 'dat gaat wel niet zo goed, ik heb geen gordelkussentje'. En mama had een nieuwe missie. Ik maakte er 5. Want ik slaap zelf ook gemakkelijk in de auto, en zo'n gordelbeschermer is voor mij dus ook geen overbodige luxe.

Ik zocht tussen mijn warme stofjes en vond restjes fleece, flanel en nicky velours. Ik mat de gordel,4,5cm breed. En rekende uit hoe groot mijn restjes moesten zijn. Ik nam ongeveer 16cm ( wat afgerond naar boven, 5cm van de gordel, 2 stukken die volledig moesten overlappen dus x3 en inclusief naadwaarde, dat is ongeveer 16cm). De lappen zijn 50cm lang. De klittenband was nog het duurste aan heel het spel.

Ik probeerde bij de gordelbeschermers van mezelf en R. de biaistechniek, maar schakelde al snel over op de paspeltechniek, veel makkelijker. Alle 5 de beschermers hebben 1 groene kant ( te zien op de foto met de 2 gordels, de zoon vond deze kant het mooiste). De mijne is die kobaltblauwe, R. heeft de stippen, F. de puzzels en L. de eendjes ( wat eigenlijk heel toepasselijk is, want wij rijden rond met een minibus met daarop stickers van eendjes. We zijn hier in het dorp gekend als 'de bende van de eendjesbus'.)

Bij de kinderen gebruikte ik de restjes van hun troetelbeertrui om hun beschermer af te werken, zo is er nooit discussie welke van wie is, voor het geval ze allemaal de groene kant willen gebruiken.


Halverwege de zomer kocht ik voor de 2 jongsten nog een luchtige lange broek in de Action. Zo eentje die supermakkelijk zit. Zakken erin en gesmockt vanonder. Ze vonden het vooral heel leuk dat het knalroze was, mét vlindertjes, en dat ze er allebei zo 1 hadden. De oudste wurmde zich er ook nog in, maar helaas, dat ging toch echt niet meer. Dus maakte ik er voor haar ook maar eentje, vlak voor vertrek. Ze koos zelf het stofje. Ik had een beetje schrik voor een clowneske broek, maar in het echt valt het best wel mee.

Deadlinegewijs was ze echt pas af een paar uur voor vertrek en in Disneyland zelf trok ik algauw een foto tijdens het lange wachten voor 1 of andere attractie. Deze broek heeft ook zakjes, én een klepje. Volledig zelf uitgevogeld hoe het moest, want internet deed een paar weken moeilijk. Ze is in ieder geval volledig goedgekeurd!

Oh, en Disneyland zelf? Mooi pretpark but we didn't feel the magic. Volgend jaar gaan we gewoon terug kamperen. Misschien eens naar de Ardennen. Veel meer ons ding!