Pinterest #7: The Green Mustard Hoodie

Nog net op de valreep, de pinterest van deze maand. Eentje voor mezelf deze keer ( voornemensgewijs). Ik kwam hem al tegen op vele Pinterestprikborden en hij was ook 1 van de eerste dingen die ik voor mezelf pinde: de Mustard Hoodie.

Ik hou van gezellige, praktische truien met kap ( een liefde die ik heb doorgegeven aan de zoon). Mijn kleerkast bestaat uit 3 exemplaren; een zwart, een donkergrijs en een donkerpaars. Vrij treurig. In het begin van de winter vond ik al een vrolijk joggingstofke in Kapellen. Kocht het, toen al met het voornemen om er deze trui van te maken. En liet de stof toen in mijn kast liggen. Er kwam altijd wel iets tussen en och, de winter zou toch al bijna gedaan zijn. Tot ik het begin deze week, bij de zoveelste sneeuwbui, echt wel beu was. En eraan begon ( dankzij Mr. Wollige Wolkjes, die mijn naaimachine nieuw leven inblies).

Ik ontdekte direct waarom voor jezelf naaien niet zo aantrekkelijk is dan naaien voor de kinderen. Ten eerste, kinderen staan met praktisch alles. Ik niet. Dus het duurde even voor ik een patroon met V-hals had gevonden dat naar mijn zin was. Uiteindelijk heb ik uit ne Knipmode van zomer 2011 een tuniek model overgenomen. Het lijfje verkort en de mouwen verlengd.

Ten tweede, heel dat meten is weten gedoe. Ik mat mezelf en kwam tot de verbijsterende ontdekking dat ik tussen ne 46 en ne 48 zat volgens de Knipmode matentabel. Schokkend en nefast voor dat kleine beetje zelfvertrouwen dat ik heb. Met pijn in het hart tekende ik het patroon over. Vond het toch wat groot uitvallen en mat het voor de zekerheid nog eens na op het patronenblad. Ha, gelukkig volgde dat blad wel de gewone confectiematen en kon ik de 44 die ik normaal heb overnemen. Het zelfvertrouwen kwam al een klein beetje teruggekropen.

Ten derde, wat kruipt daar tijd en stof in om dat allemaal over te tekenen en uit te knippen! Maar ik gaf niet op.

Wat ik wel superleuk vond, was de ontdekking dat de trui perfect past. Jihaa! Maar toen kwam het moeilijkste stuk, de kap. Eigenwijs als ik ben, ik maakte de kap gewoon dubbel, ipv de binnenkant met biais af te werken. Oh, en ik maakte geen proefmodel, zoals aangeraden. De kap paste perfect op de opening. En wat komt er dan? De val der hoogmoed uiteraard. Want ik stak het ding ( ondertussen al bijna euforisch over die geweldige trui die ik al snel de mijne zou kunnen noemen) in elkaar, paste het en ontdekte ... dat de kap echt wel veel te groot was en het dus helemaal geen zicht was. En dat innaaien in de V-hals zag er toch ook niet echt helemaal goed uit ...

Dus knipte ik vanboven een V-vormig stuk uit en naaide het terug aan elkaar. Ik naaide er 3 witte knopen op, bij gebrek aan de felgele die ik eigenlijk in gedachten had ( en waar ik naar blijf uitkijken).

De trui is niet echt geworden wat ik in gedachten had. Maar ik draag ze met plezier! En mijn lesje heb ik geleerd ... volgende keer volg ik de uitleg nauwgezet. ( ha! zo liegen, foei! Ik ga mijn best doen, maar beloof niets, we zullen het daar maar op houden.) Maar ik ben wel van plan om deze trui nog eens een keer te maken. Ooit, als ik tijd heb.

PS: De foto is getrokken na een dagje binnenspeeltuin, wat direct de kreuken, de vlekken en de vermoeide blik verklaard. Maar ze heeft het dagje klimmen en klauteren wel overleefd ( ik heb zo van die kinderen die wel eens gered moeten worden. Liefst van ergens hoog bovenop. Of het gewoon leuk vinden dat ik er mee in kruip. Het geeft mij een excuus om me nog eens uit te leven in ne speeltuin zonder voor zot versleten te worden. Dat geloof ik toch graag). Qua zachtheid, knuffelheid, vrolijk en praktisch zijn scoort ze toch al een dikke 10 op 10!

Zwemzakjes

De zwemzakjes zelf maken, vonden de kinderen uiteindelijk te hoog gegrepen ( oef! Ik zag het zelf ook al niet goedkomen). Hulplijn mama werd ingeroepen.

Ik had een paar eisen voor deze zwemzakjes. Ze moesten groot zijn ( grote handdoek, kleine handdoek, zwembril, badpak / zwembroek, eventueel een badmuts en oorstopjes) en handig om te dragen. Vanaf de derde kleuterklas gaan ze zwemmen met de klas. Het zwembad is op een goei 500m van school, wat heel leuk is. Maar wat ook wil zeggen dat de kinderen hun zwemzak heel de weg zelf moeten dragen. Ik heb er een tijdje over nagedacht. Kinderen geobserveerd toen ik meeging als helpende hand. En ben uiteindelijk tot de simpelste, en snelste oplossing gekomen.

- Ik mat de grootte af van de oudste haar zwemzak, die is groot genoeg.
- Knipte 4x een rechthoek ( binnen- en buitenkant).
- Knipte in de 2 hoeken vanonder telkens een vierkantje uit ( ik nam 3,5cm op 3,5cm).
- Die hoeken stikte ik, hobosackgewijs, aan elkaar, zodat er een bodempje ontstond.
- De binnenzak stikte ik gewoon aan elkaar vast.
- Bij de buitenzak stak ik eerst de linten ertussen. Ik gebruikte gewoon keperlint van 50m lang. Groot
  genoeg om aan te doen, ook over een winterjas ( het ziet er naar uit dat ze die winterjas toch nog
  even moet aandoen).
- Aan 1 kant van de buitenkant stikte ik eerste anderhalve cm, liet een gat open van 1cm en stikte
  dan verder rondom.
- Stikte binnen- en buitenzak aan elkaar vast ( vergeet het keergat niet!)
- De stof door het keergat trekken en in elkaar duwen. Strijken.
- Op 2mm van de kant rondom stikken zodat het keergat mooi weggewerkt is.
- Onder de opening  van 1cm stikte ik ook nog eens helemaal rondom, zodat er een tunnel ontstond.
- Touwtje erdoor met knoopstopper.
- Behandelen met HG, zodat het waterafstotend wordt.
- Nog eens strijken, vullen met zwemgerief en klaar om te gaan zwemmen!

De feestoutfits

 In eerste instantie was ik het niet van plan. Noch het kleedje voor het feestvarkentje, noch de outfits voor de 2 andere meisjes. Enkel de kroon. Maar toen kreeg ik van mijn schoonmoeder een grote lap vrolijkheid op een stofje en een grote lap rode katoen.

*ping* deed het lampje in mijn hoofd. Perfecte kroon. En perfecte bijpassende outfit. Och ja, voor de eerste verjaardag van ons derde wolkje had ik er ook eentje gemaakt, ik kon nu toch niet onderdoen zeker?

Het kleedje komt uit een Knippie, een vrij recente. Gemaakt zonder voering, want ik maakte het af net voor de eerste lenteprik. Een tijdje geleden, weet u nog wel, toen het leek of de winter voorbij was. En we erna keihard terug in de realiteit geslingerd werden. Voor de kroon volgde ik de werkwijze van de andere 3. En leerde erbij dat het niet uitmaakt dat ge het al een paar keer eerder hebt gemaakt. Knippen en naaien als ge moe bent, is geen goed idee. Ik maakte de band iets te laag, de punten iets te hoog en hij flapt een beetje. Ik moet er dan ook nog eens schaamtevol bij bekennen dat dit het tweede exemplaar was voor ons meisje. Maar gelukkig voor mij laat ze hem niet lang genoeg op haar hoofd staan om het te zien.


Ik had nog vrij veel stof over en werd nogal enthousiast bij het idee dat ik voor de andere ook iets zou maken. Kinderen die, tweeling of niet, krak hetzelfde gekleed zijn vind ik soms best wel schattig. Maar het is leuker om ze allemaal iets anders te doen, maar wel gelijkaardig. Allemaal een jeansbroek en hoodie bvb. Of, zoals hier, in hetzelfde stofje.

Ons peutertje kreeg een broek aangemeten. Ik hou van gemakkelijkheid en niet van uren mijn patronen doorsnuisteren tot ik het perfecte heb gevonden. Dus gebruikte ik dit weer. Uiteindelijk is een driekwartsbroek voor een 5-jarige bijna 6-jarige een perfecte lange broek voor een 2,5-jarige. Ik versmalde het een beetje, net zoals hier. Voerde het met de rode katoen en stikte hem vanonder tot een tunnel aan de buitenkant. Ik naaide er ook zakjes in.

 De oudste zit in haar ik-draag-enkel-nog-rokjes-en-kleedjes-fase. Zij kreeg een cirkelrokje in lagen. Ik knipte het bovenste iets te kort en besliste dan maar om het rode er goed onderuit te laten komen. De strik stikte ik op de tailleband. Die er rommeliger op staat dan ik zou willen. Bij de laatste taillebandloze pasbeurt, scheurde de rode katoen 2cm door. Dat was om 10u30 deze morgen en we hadden vandaag het verjaardagsfeestje. Snelle oplossing: gewoon de voering naar buiten toe draaien. Wat niet zo heel netjes gebeurde, maar dankzij de strik zie je er niets meer van.

De zoon ben ik niet vergeten. Maar hij keurde het stofje af ( niet geheel onbegrijpelijk). En toen ik zei dat ik wel iets anders voor hem wou maken, zuchtte hij, rolde met zijn ogen en zei op klagende toon: ik heb wel genoeg kleren he mama. 4 jaar, en nu al ne echte man.

Helaas, gisteren heeft mijn naaimachine, na 2,5jaar trouwe dienst, volledig en compleet de geest gegeven. Voor een machientje van de Aldi heeft hij het nog goed volgehouden. Ik mocht in allerijl de Pfaff van mijn schoonmoeder lenen en stond versteld van de gebruiksvriendelijkheid, de gelijkmatige steken, de stilte, ... een droommachientje dus. Maar, nog steeds helaas, de afgelopen maanden zijn we heel veel onverwachte en grote kosten tegengekomen, dus ik vrees dat een nieuwe, degelijke - en duurdere - naaimachine er nog even niet inzit ...

Maar mijn prinsesjes hebben vandaag wel in stijl gevierd :-)

Tis de laatste. Voorlopig.

 Er zitten 6 meisjes in ons oudste wolkje haar klas. Ze werd voor elk feestje uitgenodigd. 5 van de 6 kregen van haar een zwierrokje, made by me. En nu is vriendinneke nummer 6 aan de beurt. Doordat het weer er nu niet echt toe leent om te zwieren in een dun katoentje, een gevoerde versie. Ik verknipte een wit babylakentje tot voering en zorgde ervoor dat het een beetje komt piepen.

Lijkt het u op de foto wat lang uitgevallen? Dat klopt. Het vriendinneke is gemakkelijk 5cm groter en model van dienst ( al in pyamakleedje, daarmee het niet passende bovenste kledingstuk), zijnde mijn dochter, heeft een gemiddelde lengte. Ik heb dus een beetje moeten gokken.


Voor de maand maart is het me trouwens niet gelukt om voor elk feestvarkentje iets in elkaar te naaien. Al weet ik min of meer wanneer de kindjes van haar klas verjaren ( toch diegene voor wie de kans groot is dat ze uitgenodigd wordt), ik was het een beetje uit het oog verloren. Dus de 2 feestvarkentjes die vorige week tesamen een feestje gaven, kregen iets anders.