Schoolspullen versieren

Voor een jarig vriendinnetje van R. vulde ik een potje met centjes en plakte er de eerste letter van haar naam op. Net zoals haar zusje een paar maanden geleden hetzelfde potje kreeg, maar dan gevuld met snoep. 

Vanaf het derde leerjaar wordt er gevraagd om te kaften. Vorig jaar gebruikte ik fel regenboogkleurig papier voor de dochter, dit jaar weigerde de zoon dat toch wel zeker? Gelukkig had ik nog heel saai donkergroen papier liggen en kwamen ze zelf met het idee af om het te 'pimpen'. Al snel werd er een Minion besteld ( toen ik de foto trok had hij zijn dicteeschrift niet bij, daarom ligt er een nog niet opgeplakte Minion.) Dochterlief wou haar naam er bij op, net zoals op haar kaft. Ze bestelde ook iets met vlinders, voor op haar dicteeschrift en werkboek. Dat was nogal een prutswerk, al die kleine stukjes!

Als verrassing versierde ik voor ons F. ook nog een kaft met Olaf. Ze zijn weer gesteld dit schooljaar!

Opvoeden: de prijzenkast

Nog iets nieuws wat we sinds een paar maanden toepassen: onze prijzenkast.

4 kinderen, dat geeft redelijk wat speelgoed. En dus ook rommel. Ik gaf ze al ieders hun eigen bak en dat helpt wel. Maar ik werd het toch beu dat ‘zet de boeken die je hebt gelezen terug op hun plaats’ door hun werd vertaald als ‘ leg de boeken er ergens in de buurt, het zal wel goed genoeg zijn’.

We blijven zeggen dat ze eerst het ene moeten opruimen voor ze met iets anders beginnen, maar dat is vaak voor dovemansoren bestemd. Soms vroeg ik om speelgoed op te ruimen en miraculeus had niemand het daar gelegd. En moest dus ook niemand opruimen in hun redenatie. Soms vertikte ik het om het op te ruimen ( meestal help ik wel mee) en bleef het vragen / commanderen / ruzie maken tot het opgeruimd werd. Vaak onder veel gemopper en soms lag het er dan wel een hele dag ( op een schooldag bvb). Soms vroeg ik iets een paar keer en nam / gooide ik het weg als het niet werd opgeruimd, waardoor ze alleen maar leerden dat ze niets hoeven te doen en het toch opgelost geraakt. Maar dat opruimen, dat is soms toch frustratie.

Ik heb soms nogal bijdehante kinderen. En ik kom dus wel eens in situaties terecht waarop tanden bijten, diep inademen, omdraaien en het loslaten de enigste oplossing is. Ons R. gaf me de afgelopen jaren deze opmerkingen als het ging over opruimen:

-          Ik ruim dat niet op ze. Doet gij dat maar. Gij hebt voor dat speelgoed betaald, dus gooit ge uw eigen geld weg. Mijn probleem niet.”

-          “ Hoe, ik moet dat speelgoed opruimen? En waarom? Gij hebt daar voor betaald, dus eigenlijk is het uw speelgoed en moet gij het opruimen.”

Het meest frustrerende aan die opmerkingen is toch dat ze een kern van waarheid bevatten. Maar dat maakt het niet leuker natuurlijk, zeker niet als het door een 6-jarige word gezegd. Om ook hier weer dat eeuwige gemopper langs beide kanten wat tegen te gaan, bedacht ik het volgende: onze prijzenkast.

Wanneer het echt te rommelig word, waarschuw ik de kinderen dat ik binnen het uur rondga met mijn wasmand. Alles wat niet op zijn plaats ligt, vliegt daar onverbiddelijk in en is van mij. Als ze het terugwillen, moeten ze mij 3 punten geven. En die punten kunnen ze verdienen door taakjes uit te oefenen.

De afwasmachine uitladen bvb is 2 punten. Een wasmand propere was in de kinderkleerkasten leggen is 4 punten ( was van 1 kind is 1 punt, die wasmanden zitten vaak goed vol voor ze naar boven gaan). Brood naar de geitjes brengen, afval naar de compostbak, de vuilnisbak leegmaken in de restafvalcontainer, papier wegbrengen naar het kot, glas naar de glasbak, dat is telkens 1 punt. En zo zijn er nog wel dingetjes. Ik kijk zelf een beetje naar het kunnen van het kind. R. is fysiek de grootste en zal dus het makkelijkste het afval naar de compostbak moeten brengen, gewoon omdat zij groot genoeg is om het er het makkelijkst in te gooien. F. is kleiner maar zij krijgt dan weer makkelijker de taak om de tafel na het eten met nat af te kuisen.

Natuurlijk krijgen ze niet voor elk dingetje dat ze doen punten ( al zouden ze wel willen). Hun bord en bestek na het eten aan de afwasmachine zetten, dat is iets wat ze moeten doen, zonder discussie. Of hun schoenen in de schoenenkast zetten of hun kamer op orde houden.

Het voordeel van dit systeem:

Als het van ‘niemand’ is en niet wordt opgeruimd, is het van mij en van mijn wasmand.

Ze leren om properder te zijn op hun spullen.

En te werken voor iets.

Ze worden wel beloond voor hun acties, maar dan door hun eigen speelgoed terug te verdienen, ipv nieuwe dingen, dus geen extra dingen in huis.

Ze kiezen zelf of ze ervoor willen werken of net niet.

Na verloop van tijd doe ik weg wat er nog in de wasmand zit en er niet wordt uitgehaald, dus ook minder speelgoed / rommel.

We hanteren dit systeem sinds april en eigenlijk gaat het zoals verwacht:

-          Ons R., die de meest verantwoordelijke is, ruimt niet alleen keigoed op maar had al snel niets meer in de wasmand liggen. Ze hoeft geen taken meer te doen, maar helpt graag en we hebben samen afgesproken dat ze dan 2,5€ krijgt als beloning. Als ze 10 punten heeft verdiend, want dan moet ze inruilen.

-          Onze T. zit er tussenin. Hij ruimt niet supergraag op maar doet het wel. En taakjes doet hij soms ook wel graag, als zijn pet ernaar staat. Hij heeft dan ook het minste in de wasmand liggen.

-          Ons F. is ons dromertje. Diegene die niet graag opruimt en een expert is in het doen alsof, door 1 ding vast te houden en van de ene kant van de ruimte naar de andere te stappen, heel geconcentreerd, alsof ze aan het opruimen is. Maar ook zij ruimt nu beter op en klaagt een pak minder als ze eens een taakje moet doen.

-          L. is diegene die het minste opruimt en het vaakst weigert om een taakje te doen. Natuurlijk is ze ook het jongste en zie ik bij haar – en in iets mindere mate bij F. – wel eens wat door de vingers.

Al bij al wordt er wel meer opgeruimd én minder gereclameerd omdat ze moeten opruimen, dus ik ben een blije mama!

Cameo-arbeid

 We lieten de cameo ook nog eens wat werken afgelopen zomer. Een t-shirtje, zo goed mogelijk nagemaakt van een geboortekaartje.

En een blokkentorentje voor het pasgeboren zusje van 1 van de beste vriendinnekes van ons R. Het zijn eigenlijk 8 blokjes, op de onderste staat haar achternaam, op de voorlaatste de voornaam van het zusje.

Het was nogal een plakwerk, die blokjes versieren! Het kleinste blokje is 'maar' iets van een 3cm hoog. Maar het is me gelukt, met het nodige geprul!

Random Snippets #3

Random Snippets van de afgelopen maand:

Ik werd geïnspireerd door Annelyse.

Snippets zijn korte stukjes, snippers.
De Random Snippets zijn een verzameling van nutteloze weetjes en gedachtekronkels die ik nog even levend wil houden voordat ze samen met de rest verzinken in de vergeetput der vergankelijkheid.

• Die laatste week vakantie gingen we samen op verlof. Meestal gaan we kamperen, deze keer naar Disneyland.
• Ons F. won een paar maanden geleden een dagticket en het katapulteerde me direct naar mijn jeugd. Toen won ik een dagticket voor Disneyland. Sommige dingen herhalen zich echt wel.
• F., dat is ook het kind dat het meeste op mij trekt. Tot wanhoop van haar grote zus ( die om de 1 of andere reden graag wat meer op mij zou trekken), verkondigt ze te pas en te onpas dat zij en ik cool zijn. Cool, omdat we de enigsten linkshandigen zijn in het gezin. Brildragers ( al draagt mijne echtgenoot ook regelmatig een bril). We hebben allebei nogal wat decibels in onze mars ( daar kan weinig volk tegenop, helaas) en hebben de grootste mond. Letterlijk dan. ( Want ja, wij testen dat.) Oh, en die koppigheid en onverzettelijkheid die ze tentoon stelt, die heeft ze ook van mij. Al geef ik toe dat ik als kind pakken moeilijker was. Maar op school gedroeg ik me tenminste. Zij niet. Als ze het erg heeft, pakt er echt geen verf op, om het zo maar te zeggen.
• Maar die oudste van ons moet niet panikeren. Bij haar herken ik ook trekjes van mezelf. Meer dan ik zou willen toegeven. Het verantwoordelijkheidsgevoel, de zelfstandigheid, maar ook het altijd zich tekort gedaan voelen, altijd het laatste woord willen hebben ... zou het eigen zijn aan de positie van oudste in het gezin? Hoe ouder ze wordt, hoe meer we horen dat ze toch meer op mij begint te lijken qua uiterlijk, ocharme het kind, ze is gedoemd. Ik vind nog steeds dat ze het meeste op haar vader trekt.
• De zoon en de jongste dochter zijn dan weer meer de papa qua uiterlijk en karakter. Die zijn gevoeliger en knuffelachtiger. Maar we komen meestal wel allemaal overeen. Meestal.
• Maar bon, Disneyland dus. Misschien ( Waarschijnlijk) lag het aan ons, maar zo heel hard waren we er niet door gecharmeerd.
• Ter compensatie gingen we een paar dagen later naar Toverland en dat ligt ons veel meer. Een kleiner park, rustiger, ... en vooral snellere attracties voor de kleinsten, meer afwisseling, minder wachttijden en attracties duren langer. En ge moogt er zelf eten en drinken meenemen.
• Dat verbouwen, dat is precies nog niet echt veel meer opgeschoten. Nochtans zitten we niet stil. Maar er komen andere klusjes bij, of klusjes die je niet alleen kan, ... en de kinderen die er altijd waren, dat hielp ook niet.
• We hebben stenen uitgebroken van het terras ivm riolering. Toen ik een poging waagde om ze er terug in te steken terwijl de kinderen er rondliepen, was ik na 5min mijn truweel kwijt ( 'Wat een leuk schupje mama!') en had de jongste een kassei op haar teen laten vallen. Ik ben dan maar gestopt.
• Ondertussen is de eerste schoolweek weeral achter de rug en heb ik mijn eerste werknachtjes er ook weeral opzitten.
• School begon heel hectisch. Juni 2014 vertelde ik al dat onze zoon al maanden niet goed in zijn vel zat. De situatie beterde er niet op, integendeel. Hij was heel gefrustreerd en agressief. En onze jongste eigenlijk net hetzelfde. Dus weer heel de reutemeteut doorlopen en hup, een paar dagen voor school begon, beslisten we om hun allebei ook te versnellen. Want uw kind zo ongelukkig zien, dat is iets waar uw moederhartje van breekt.
• Ondanks alle commentaar en onbegrip ( waar wij een beetje van schrokken. Aangezien R. en F. al versneld waren, gingen we er - blijkbaar onterecht - van uit dat mensen het logisch zouden vinden van T. en L.) zien wij na een week wel echt een gigantisch verschil. Onze zoon huppelt terug! Hij lacht! De dochter heeft geen buikpijn meer. Geen gigantische driftbuien die alleen te stoppen zijn doordat ze een bloedneus krijgt. Nee, gewoon, blije kindjes.
• En al zijn we realistisch, versnellen is niet de ultieme oplossing, tot hiertoe zijn we zo blij. Want onze kindjes zijn gelukkig.
• En gelukkig zijn is voor ons het grootste goed. 

We gingen naar ...

 In die laatste week zomervakantie gingen wij op verlof. Naar Disneyland. Dankzij ons F., die een gratis dagticket won met een wedstrijd. Nu zijn we eigenlijk niet echt mensen die vaak of ver op verlof gaan. We gaan graag kamperen, en meestal rijden we daarvoor naar Nederland, een rit van maximum anderhalfuur.

Maar Disneyland, dat is wel een pak verder! Ik vertelde voor de zomer tegen de kinderen dat we heel vroeg zouden vertrekken ( we vertrokken om 5u) en dat ik hoopte dat ze nog zouden slapen in de auto. Onmiddellijk reageerde ons R. met 'dat gaat wel niet zo goed, ik heb geen gordelkussentje'. En mama had een nieuwe missie. Ik maakte er 5. Want ik slaap zelf ook gemakkelijk in de auto, en zo'n gordelbeschermer is voor mij dus ook geen overbodige luxe.

Ik zocht tussen mijn warme stofjes en vond restjes fleece, flanel en nicky velours. Ik mat de gordel,4,5cm breed. En rekende uit hoe groot mijn restjes moesten zijn. Ik nam ongeveer 16cm ( wat afgerond naar boven, 5cm van de gordel, 2 stukken die volledig moesten overlappen dus x3 en inclusief naadwaarde, dat is ongeveer 16cm). De lappen zijn 50cm lang. De klittenband was nog het duurste aan heel het spel.

Ik probeerde bij de gordelbeschermers van mezelf en R. de biaistechniek, maar schakelde al snel over op de paspeltechniek, veel makkelijker. Alle 5 de beschermers hebben 1 groene kant ( te zien op de foto met de 2 gordels, de zoon vond deze kant het mooiste). De mijne is die kobaltblauwe, R. heeft de stippen, F. de puzzels en L. de eendjes ( wat eigenlijk heel toepasselijk is, want wij rijden rond met een minibus met daarop stickers van eendjes. We zijn hier in het dorp gekend als 'de bende van de eendjesbus'.)

Bij de kinderen gebruikte ik de restjes van hun troetelbeertrui om hun beschermer af te werken, zo is er nooit discussie welke van wie is, voor het geval ze allemaal de groene kant willen gebruiken.


Halverwege de zomer kocht ik voor de 2 jongsten nog een luchtige lange broek in de Action. Zo eentje die supermakkelijk zit. Zakken erin en gesmockt vanonder. Ze vonden het vooral heel leuk dat het knalroze was, mét vlindertjes, en dat ze er allebei zo 1 hadden. De oudste wurmde zich er ook nog in, maar helaas, dat ging toch echt niet meer. Dus maakte ik er voor haar ook maar eentje, vlak voor vertrek. Ze koos zelf het stofje. Ik had een beetje schrik voor een clowneske broek, maar in het echt valt het best wel mee.

Deadlinegewijs was ze echt pas af een paar uur voor vertrek en in Disneyland zelf trok ik algauw een foto tijdens het lange wachten voor 1 of andere attractie. Deze broek heeft ook zakjes, én een klepje. Volledig zelf uitgevogeld hoe het moest, want internet deed een paar weken moeilijk. Ze is in ieder geval volledig goedgekeurd!

Oh, en Disneyland zelf? Mooi pretpark but we didn't feel the magic. Volgend jaar gaan we gewoon terug kamperen. Misschien eens naar de Ardennen. Veel meer ons ding!