Het falende varkentje

Het maken van de maaltijden door de kinderen is iets wat goed uitdraaide. Maar zo soms proberen we ook iets dat helemaal niet goed uitdraait.

Tijdens het eten zelf, hebben we ook regels. Want ons R., die heeft de neiging om rechtstaand te eten en als het kan nog met haar handen. Onzen T. is dan weer een echte hangjongere en hangt het liefst op zijne stoel. Zijn mondje staat zelden stil, ook als er eten inzit. Ons F. is diegene die er elke maaltijd wel in slaagt om iets te laten vallen. Bestek, eten, noem maar op. L. had vorig jaar een periode waarin ze haar bord gewoon op de grond gooide als ze genoeg had of als het haar niet zinde. F. en L. zingen en dansen heel graag en dat is heel schattig om te zien. Tot ze dat doen met een boterham met korreltjes in hun handen. Of een vork met eten op. Ze zijn nogal van de brede bewegingen.

De belangrijkste regels in ons huishouden zijn:

-          Eerst mond leegeten voor je praat.

-          Netjes op onze stoel zitten.

-          Zingen en dansen doen we na het eten.

-          Eerst eten en dan drinken ( ingevoerd toen de zoon als 2-jarige de neiging had om steeds zijn drinken bij zijn eten te gieten of andersom en om ervoor te zorgen dat ons F., onze kieskeurigste, kleinste eter, toch iets eet ipv zich vol te drinken).

-          Na het eten vraag je beleefd of je van tafel mag.

-          Eens van tafel is ook gedaan met eten.

De echtgenoot maakt lange dagen, dus doordeweeks ben ik altijd diegene die met de kinderen eet. En bijgevolg dus ook het meeste op hun eetgewoonten moet hameren.

Een aantal maanden geleden gingen ze door een erge periode. Ik was het beu dat ik altijd zo moest mopperen. Ik kwam op Pinterest een tip tegen. Zet een varkentje op tafel. Diegene die zich niet gedraagt, die krijgt het varkentje. En diegene die het varkentje heeft op het einde van de maaltijd, die moet heel de tafel afruimen.

Leek me wel geschikt. Ik stelde het voor aan de kinderen en ze vonden het een leuk idee. De afspraak was dat ik de tafel zou afruimen als niemand het varkentje had.

Tijdens de eerste maaltijd kreeg F. het varkentje. Haar antwoord: ‘oh, ik heb het varkentje, leuk! Kan ik er nog 1 krijgen? Nee? Oke, dan kan ik verder blijven doen zoals ik bezig ben.’ En ze deed verder met het varken uit te hangen.

De tweede maaltijd kreeg R. het varkentje. Haar antwoord: ‘ oh, dan ben ik nu een varken. En kan ik eten zoals een varken. Knor knor knor!’ Heel de maaltijd door at ze zonder bestek onder het maken van varkensgeluiden.

De derde maaltijd hadden ze het helemaal door. Ze maakten er een sport van om iets te vragen aan het kind dat eten in de mond had en als ik niet keek, begonnen ze elkaar uit te dagen. In de hoop dat ik net zag dat de andere het aan het uithangen was.

En dat was het einde van het varkentje. Ik zal wel blijven mopperen.