Opvoeden: geen tv.

Wij zijn op veel vlakken een niet zo tradioneel gezin. We doen niet alles volgens het boekje zeg maar.

1 van de dingen waar we toch het meeste in opvallen, is het feit dat wij er bewust voor kiezen om geen tv in huis te halen. Mijn idee, dat geef ik toe, en ik ben blij dat mijne man akkoord ging met het geen-tv-in-huis toen we 10 jaar geleden gingen samenwonen.

Pas op, ik ben niet anti-tv he. Ik hoef het gewoon niet in huis te hebben. Tegenwoordig heb je gigantisch veel kanalen. Een overload aan hersenloos entertainment, met een simpele druk op de knop. De reden waarom ik het niet wil? Omdat ik zelf heel goed besef dat ik er gevoelig voor ben. Moesten we het in huis hebben, ik zou zelf ook veel meer tv kijken en veel minder gedaan krijgen.

En dat wou / wil ik niet voor mijn kinderen. Ik wil dat mijn kinderen zich leren vervelen. Creatief leren zijn, hun fantasie leren gebruiken. Ik wil dat mijn kinderen bewegen, niet uren hersenloos naar een kastje zitten staren. Dat ze zichzelf leren bezighouden op momenten dat ik het niet kan. Klinkt schoon he. Maar hoe zit het in de praktijk?

Het bewegen gedeelte zich goed bij al onze kinderen. Ook omdat ik zelf er een gewoonte van maak om veel met de fiets / te voet te doen en sporten stimuleer.

De 3 jongsten kunnen zich ook heel goed alleen bezighouden. De oudste heeft daar dan weer net veel moeite mee. Zij zegt zelf dat ze altijd iemand nodig heeft die haar zegt wat ze moet doen. We worden er zelf soms ook zot van, want eigenlijk wil ze gewoon altijd iemand die met haar bezig is. Sinds ze het plezier van lezen heeft ontdekt is het al iets makkelijker geworden, maar het is niet altijd makkelijk voor haar. Of voor ons.

Soms, zo 1x per maand ofzo, is het hier filmpjesavond, compleet met snackjes. Op de laptop want die hebben we wel. We hebben ook geen ander electronisch speelgoed in huis en op onze gsm’s staan geen spelletjes die ze kunnen spelen. Sinds een paar maanden zijn we ook strenger voor onszelf en zetten we de computer pas op na 21u. Omdat we merkten dat we allebei soms meer aandacht hadden voor het schermpje als voor elkaar. 

Kijken ze dan nooit tv? Oh jawel. Op een ander. En wij merken zelfs een omgekeerde beweging op. Er zijn ouders die het superfijn vinden als hun kinderen bij ons komen spelen, omdat ze dan tenminste zeker weten dat hun kinderen ook echt iets doen ipv voor een schermpje te hangen.

Ondertussen is de oudste 8 en houden we het dus al 8 jaar langer vol dan dat er ons voorspeld werd. Want geen tv in huis hebben, dat zorgt soms voor rare blikken. Eerlijk? We wisten op voorhand ook niet hoe het zou evolueren. We zien wel wat komt maar tot hiertoe lukt het ons toch beter als we zelf hadden verwacht.

We hadden ‘schrik’ dat de kinderen gingen buitengesloten worden. Dat valt heel goed mee. Er komen hier toch nog steeds vriendjes spelen. Na een paar weken school konden ze ook alles meezingen van Studio100. F. was hevige fan van MegaMindy en L. van Maya toen ze kleiner waren. Doordat ze ook geen computerspelletjes spelen hadden we ook schrik voor het werken op de computer op school. Die schrik verdween ook al snel. 2 jaar geleden vroeg de toenmalige juf van R. aan mij of R. al lang met Paint werkte thuis, omdat ze het zo goed kon. Ik weet niet wie verbaasder was, ik toen ik het hoorde, of zij toen ze hoorde dat R. dat nog nooit had gedaan. Niks mis dus met hun oog-handcoördinatie!

Nu de Sint weer in het land is, merk ik weer een ander voordeel. Onze kinderen zijn helemaal niet ‘gecommercialiseerd’ of heel vatbaar voor rages ( toegegeven, Frozen en Minions hebben hun weg wel naar hier gevonden, maar dat wil niet zeggen dat ze er persé alles van moeten hebben). Ze worden niet ondergedompeld in reclame voor speelgoed en hebben dus geen ‘hebben hebben hebben’ gevoel – wat precies nogal eens voorkomt, als ik andere ouders hoor babbelen.

Al zijn er natuurlijk ook nadelen. In het 3^e leerjaar leerde R. vorig jaar over tv. Ze moesten verschillende soorten tv-programma’s kennen ( quiz, soap, etc) en daar voorbeelden van geven. Dat was voor haar moeilijk om te onthouden omdat ze zich daar echt geen beeld van kon vormen.

En R. en T. zijn ook lang heel naïef geweest rond tv. Zo zette ik een aantal jaar geleden eens Arïel op, maar moest ik hem na 10 minuten afzetten. Zo rond het punt dat de haai Ariël en Botje achtervolgden. Ons R. kon de spanning niet aan ( en was toen al dik 6 jaar). Hun eerste cinemabezoek was ook spectaculair. R. werd toen uitgenodigd voor een cinemafeestje. Omdat zij totaal geen besef had wat dat was en omdat het Ariël-incident net geweest was, zijn wij een week ervoor naar net dezelfde film gaan zien. Frozen, ik vergeet het nooit meer. In het voorfilmpje met Mickey Mouse werd het doek lekgeprikt en liep er water uit. Zij dacht dat de cinemazaal echt onder water liep. Ze panikeerde gelukkig niet maar het scheelde niet veel. T. heeft toen toch ook heel lang op mijne schoot gezeten en zijn hartje bonkte er nogal vandoor.

F. en L. plukken de vruchten van het jonger zijn, sneller blootgesteld zijn aan films en zijn helemaal niet zo naïef. F. zeker, toen ze een paar maanden terug haar elleboog brak, was het vlak voor de paasvakantie. Ze heeft toen bijna 3 weken niet anders gedaan als ’s middags crashen op de zetel ( en echt crashen, lijkbleek, huilend van de pijn) en ter afleiding heeft ze toen veel naar Frozen en Rapunzel gekeken. Toen vroeg ze ook vaak achter een iPad en hebben we een spelcomputertje van een vriendinnetje mogen lenen, zodat ze toch iets zou kunnen doen. Maar eens haar arm genezen was, minderde de vraag ook wel.

En de kinderen zelf, wat vinden zij ervan? Onzen T, die zegt zelf dat hij dat niet nodig heeft. Is al stijf van 10minuten film kijken en verdwijnt dan naar buiten. De enigste film die ik hem met plezier heb zien uitkijken was de Minions, en dat was in de cinema. Voor de rest heeft hij geen zittend gat. Ons L. kan wel een film uitkijken en zal zeker niet reclameren met een tv in huis maar vraagt er niet achter. Al durft ze dat op een ander wel eens te doen. Ons F. vraagt niet actief achter een tv, maar wel achter een iPad. R. vraagt eigenlijk nergens naar, maar we zijn er ons van bewust dat de kloof tussen haar en haar vriendinnetjes wel groter wordt. Zo zou ze heel graag een eigen kamertje hebben, gezellig ingericht ( daar zijn we aan bezig maar dat gaat nog wel even duren). En als ze naar haar beste vriendinnekes kijkt, die allebei een tv hebben op de kamer én een computer met internet én een iPhone om nog niet te spreken van een tablet, dan is het verschil wel groot.

We zijn er nog niet helemaal uit, maar ik denk dat er binnenkort toch iets tablet-achtig in huis komt voor de oudste. Iets dat helemaal van haar is en waar ze zich eventjes helemaal mee kan bezighouden. We weten het nog niet. Geen tv, want daar voelen we echt geen behoefte aan, nog steeds niet.