Het 30 minuten t-shirt

Afgelopen vrijdagavond.

De oudste dochter heeft een speciale basketbaltraining: disco. Om 16u50 liet een mama weten dat het de bedoeling was dat ze in het fluo / wit kwamen, wat lekker opviel met de blacklights.

Volgende innerlijke discussie vond plaats:

" Heeft ze wel iets in wit of fluo?"
" Ja, die witte joggingachtige broek."
" Hm en wat dan als t-shirt? Gewoon wit is maar wit he. Misschien iets van fluo?"
" Dat hebt ge niet, pakt maar gewoon een wit."
" Ik ben er zeker van dat ik nog een fluo tricot stofke in mijne bak heb liggen, zou ik?"
" Nee, daar is geen tijd voor. Op 30 minuten, onmogelijk!"
" Ja maar ... ."
" Nee!"
" Als ik nu ... ."
" NEE! Doe het niet, ge hebt geen tijd! Geeft ze ne witte t-shirt en dat is even goed."
" Ik ga toch efkes kijken in mijne bak."
" Aaarggh! Pakt nu gewoon die witte t-shirt! Stopt met het uw eigen moeilijk te mak- Och, foert."

Toen legde mijne rationele kant zich neer bij mijne creatieve kant en dook ik in mijne stoffenbak. Ik bleek een lapke gele fluo tricot te hebben, net iets te smal voor een t-shirt. En heel uitrekbare oranje tricot ook. Ondertussen werkte mijn brein op volle kracht. Een basketbalt-shirt, dat is los. Dat heeft geen mouwen. Dat is ... gemakkelijk! De gele lap knipte ik doormidden. Het ene pand knipte ik uit de losse pols een diepere halsuitsnijding. Het andere pand kreeg een beetje een halsuitsnijding ( want recht op recht is ook geen zicht.). Ik knipte 2 oranje banden tot losjesweg onder haar oksel en zette deze tussen de gele lappen. Van een langere reep oranje tricot stikte ik snel een haarrekje. Ik had ongelofelijk genoeg zelfs nog tijd om alles om te zomen ( maar geen tijd om bijpassend garen te zoeken, dat niet.). Ik vind het trouwens ook heel straf dat ik met zo'ne deadline er dan wel in slaag om het goed te doen, zonder afspelden of niks en dat ik soms irritant hard zit te sukkelen met iets even simpel als netjes omzomen met afspelden.

En om 17u25 vertrok ze naar haar vriendinnetje. Met een fluo basketbal t-shirt rijker!

Ook al is de kans klein dat ze dat nog gaat aandoen om te trainen, het t-shirt heeft zijn nut al bewezen!

Want op woensdag 1 april zei mijn middelste dochter 's morgens: " Vandaag is het mopjesdag. Ik kan u foppen en laten verschieten!" 's Middags voegde ze de daad bij het woord door te vallen. Het bot boven haar ellebooggewricht bleek er naast te staan ipv erop *auw*. Een serieuze breuk dus, waar een operatie en 2 pinnen aan te pas kwam. Tegen dan was haar elleboog zo opgezwollen dat het net leek of er een tennisbal in stak. Haar gips is heel dik rond haar elleboog, wat zijn vestimentaire problemen geeft. Een grote zus die recent een paar vesten uit haar kast had gesmeten wegens 'niet mijn stijl' lossen al een deel op overdag. En het basketbalt-shirt is ideaal als nachtkleedje!