Het emotionele kussen.

 Bij het maken van deze kussens had ik niet gedacht dat ik er al zo snel weer eentje zou maken. Maar de dochter was vrij triest over het kapotknippen van haar mooie kleren en vroeg of ik er geen kussentje van kon maken.

Tuurlijk. Direct gebeurd. Ik stak het vrij snel ineen, ergens begin vorige week ( en dus een paar dagen nadat het gebeurd was).

Ik werd er zowaar wat emotioneel van. Gek he. Op de moment zelf, van het vallen naar het besef dat dit niet goed was, naar de dokter en het ziekenhuis gaan, van het verdict gebroken tot we gaan ze NU opereren, tot ver na de narcose en ja, tot zelfs na het ziekenhuisavontuur, bleef ik rustig. En kalm. Terwijl ik naar het ziekenhuis reed had ik al beslist dat panikeren geen goede zet zou zijn en dat ik dat achteraf wel zou doen.

En bij het maken van dit kussen kreeg ik eventjes een klopke. Bij het puzzelen hoe ik er het beste een kussen van kon maken ( niet zo simpel want ze hadden vrij dicht naast de afbeelding geknipt en die moest natuurlijk gerecupereerd worden) viel het nog mee. Maar toen moest ik zelf knippen in de kleren. En dat deed toch raar. Kleren die ik met veel liefde heb gemaakt, dat viel nog mee. Maar de emoties die ik in het ziekenhuis had onderdrukt kwamen toch even naar boven. De paniek in haar ogen. Het non-stop krijsen van de pijn, ondanks pijnstillers ( terwijl ze een paar maanden geleden een wrat liet bevriezen zonder ook maar ene kik te geven). Mijn stoere flinke dochter, die ook bij vriendjes bekend staat als 'harde tante', als een zielig hoopje ellende op het bed ...

Het leek wel een soort verwerkingsproces want toen het kussen alleen nog maar opgevuld was, dacht ik aan de 'goede' dingen. Hoe grappig ze eigenlijk is als ze morfine heeft gekregen. Heel droge humor, die dochter van mij. Hoe ze heel de tijd het licht probeerde te vangen met haar goede hand. Hoe ze toch nog vond dat die lichtblauwe operatieschort goed bij mijn haar paste. Maar dat groene mutsje niet zo. Dat ze eigenlijk heel flink was, ondanks alle pijn. Hoe ze toch probeerde haar plan te trekken. Hoe ze om 21u 's avonds, halfhees, liedjes aan het verzinnen was. Hoe ze de dag erop niet naar huis wou gaan, want dat ze eigenlijk nog tv wou kijken. Ja, ze is een kanjer, die dochter van mij!